Γράφει ο Γεράσιμος Αραβανής

Ένα τεραστίων διαστάσεων έγκλημα συντελείται σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων χρόνια τώρα. Είναι η βίαιη μεταφορά πλούτου από τον εργαζόμενο λαό στο μεγάλο κεφάλαιο, η αφαίρεση κατακτήσεων από τους εργατοϋπάλληλους, η επιδείνωση των όρων άσκησης του επαγγέλματος τους από τους επαγγελματίες και εμπόρους, η επίθεση στις συντάξεις, η υποβάθμιση της παιδείας και της υγείας. Το έγκλημα αυτό βαρύνει διαχρονικά όλες τις κυβερνήσεις.

Η αδυναμία του κεφαλαίου να αυξήσει το ποσοστό κέρδους του από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 ακόμη, οδήγησε στο νεοφιλελευθερισμό που σχεδόν εφαρμόστηκε σε ολόκληρο τον κόσμο και είχε ως αιχμή του την μείωση του ποσοστού της εργασίας στο Εθνικό εισόδημα υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου, την ιδιωτικοποίηση μεγάλων τμημάτων της παραγωγής και των τομέων αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης που ήταν στην  ιδιοκτησία και την ευθύνη του Κράτους. Με αυτά τα μέτρα πίστευαν ότι θα λύσουν το πρόβλημα

Στην Ελλάδα στα πλαίσια της αντιλαϊκής πολιτικής που  γενικότερα και διαχρονικά εφαρμόζεται η επίθεση αυτή άρχισε παλαιότερα επί κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη όταν επιχειρήθηκε η κατάργηση μεγάλων επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας με το επιχείρημα ότι ήταν σπατάλες και καθόλου αποδοτικές ενώ ο ιδιωτικός τομέας τα έκανε όλα καλύτερα και με μικρό κόστος. Πιο ενδεικτική περίπτωση ήταν η διάλυση των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας και χορήγηση των οχημάτων σε ιδιώτες.

Αργότερα η κυβέρνηση Α. Παπανδρέου συνέχισε τις ιδιωτικοποιήσεις και πήρε μέτρα περιορισμού των εργατικών δικαιωμάτων. Την πολιτική αυτή επιτάχυνε η κυβέρνηση Σημίτη που κορυφώθηκε με το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, όταν καταληστεύθηκαν οι αποταμιεύσεις εκατοντάδων χιλιάδων μικρομέτοχων υπέρ μεγάλων αλλοδαπών και ντόπιων επιχειρηματικών συμφερόντων. Μία ασύλληπτη μεταφορά πλούτου.

Στην  περίοδο μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 και με την επιβολή των μνημονίων από τους δανειστές του ελληνικού κράτους, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη μονοπωλιακή ολιγαρχία της χώρας η λεηλασία κορυφώθηκε. Η δημόσια περιουσία ιδιωτικοποιήθηκε,  οι πιο αποδοτικές δημόσιες επιχειρήσεις και υποδομές κατέληξαν πάμφθηνα στα μεγάλα αλλοδαπά κυρίως μονοπώλια, αεροδρόμια, λιμάνια, ΟΤΕ, τράπεζες, ναυπηγεία…, με βίαιο τρόπο μειώθηκαν οι μισθοί, τα ημερομίσθια και οι συντάξεις σε ποσοστό που άγγιξε ακόμη και το 50% στο όνομα της σωτηρίας της χώρας από τη χρεοκοπία και η πολιτική αυτή οδήγησε σε ακόμη μεγαλύτερη υπερχρέωση της, τόσο που σήμερα το Κρατικό χρέος ξεπερνά τα 400 δισεκατομμύρια ευρώ. Μία καταστροφή άνευ προηγουμένου που μεθόδευσαν και υπηρέτησαν όλες οι κυβερνήσεις δεξιές,  κεντρώες και αριστεροακροδεξιές. Τα μέτρα που επιβλήθηκαν ισχύουν και είναι αμφίβολο αν θα πάψουν να ισχύουν.

Σήμερα τα λαϊκά νοικοκυριά αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να χάσουν τα σπίτια και τη μικροϊδιοκτησία τους.

Αναφερόμαστε στο σκάνδαλο του πλειστηριασμού 700000 λαϊκών κατοικιών, επαγγελματικής στέγης και γενικά μικροϊδιοκτησιών που η απόφαση του Αρείου Πάγου έλυσε τα χέρια των funds για να εκκινήσουν. Το σκάνδαλο αυτό είναι ένας κρίκος, ο τελευταίος μέχρι στιγμής κρίκος, σε μία πορεία επίθεσης στην εργατική τάξη και τα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα

Αφού από το 2011 στην αρχή  των μνημονίων που προέκυψε  η μεγάλη αδυναμία να αποπληρώσουν οι εργαζόμενοι τα στεγαστικά δάνεια τους   η κυβέρνηση Παπανδρέου και η μετέπειτα πήγαν με νόμους να αντιμετωπίσουν, υποτίθεται, την κατάσταση- νόμος Κατσέλη- ύστερα με τους εξωδικαστικούς συμβιβασμούς που δεν απέδωσαν τίποτα και αφού τα κόκκινα δάνεια έφτασαν στα ύψη τα έδωσαν έναντι πινακίου φακής στα Funds που καμία διάθεση δεν είχαν και δεν έχουν για συμβιβασμούς αλλά μόνο για να αποκομίσουν υψηλά κέρδη.

H πρόσφατη απόφαση του Αρείου Πάγου, πρωτοφανής στα δικαστικά χρονικά για την ταχύτητα της, άνοιξε αυτό το δρόμο.

H κυβέρνηση ουσιαστικά ευλόγησε την απόφαση του Αρείου Πάγου, αφού της  έλυνε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα και το χρεωνόταν η δικαιοσύνη και όχι η ίδια. Στην ουσία επιθυμούσε και επεδίωκε να περάσουν δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια από τα χέρια των ιδιοκτητών τους σε μεγαλοεπενδυτές και στο ίδιο το κράτος.

Χιλιάδες άνθρωποι βιώνουν πρωτοφανείς καταστάσεις.

Πρόσφατα σε μεγάλο κανάλι και στην πρωινή ζώνη εμφανίστηκε ιδιοκτήτης κατοικίας ο οποίος πήρε δάνειο το 480.000 ευρώ το αποπλήρωνε κανονικά ώσπου μετά του 2009 σε απόλυτη αδυναμία να ανταποκριθεί και αφού είχε καταβάλει περισσότερες από 100.000 ευρώ προσέφυγε στο νόμο Κατσέλη μετά από προσπάθειες  έξι ολόκληρων χρόνων. Σήμερα με τους τόκους υπερημερίας το χρέος έχει ξεπεράσει σημαντικά το ένα εκατομμύριο ευρώ και αφού δεν μπορεί να ανταποκριθεί  το βγάζουν σε πλειστηριασμό και το χάνει και μένει στο δρόμο με τρία παιδιά.

Ιδιαίτερα κινδυνεύουν ακίνητα πού βρίσκονται σε περιοχές όπου οι αντικειμενικές αξίες αναπροσαρμόζονται προς τα πάνω, σε περιοχές του κέντρου, εκεί που περνά το Μετρό και κατασκευάζονται σταθμοί και γενικότερα εκεί που οι μεγαλοεπιχειρηματίες μπορεί να αξιοποιήσουν πολύ αποδοτικά τις κατοικίες που θα αποκτήσουν.

Παρόμοιες εξελίξεις συμβαίνουν και με τις μικρές επιχειρήσεις αλλά και με τη γη. Ήδη συγκεντρώνονται από το κράτος για να δοθεί για εκμετάλλευση σε ιδιώτες ή απευθείας από ιδιώτες  μεγάλες εκτάσεις. Κυριολεκτικά η ύπαιθρος ιδιαίτερα εκεί που η γη έχει αξία και κυρίως στα νησιά και παραλιακά μέρη κυριολεκτικά αλλάζει χέρια.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που συμβαίνει με τη γη στα Ιόνια νησιά στα οποία το κράτος δεν έχει καμία ιδιοκτησία, η γη ανήκει είτε σε μικροϊδιοκτήτες είτε σε κοινότητες και με τη σημερινή δομή σε Δήμους.  Με νόμο  του 2021 οι δασικές εκτάσεις περνούν συνολικά στο κράτος.  Μετά την πολύ μεγάλη κατακραυγή έρχεται η κυβέρνηση με ΚΥΑ  και δίνει το δικαίωμα στο κράτος να διεκδικεί όταν όπως προαναφέραμε δεν έχει ιδιοκτησία. Αυτό όπως καθένας αντιλαμβάνεται έχει νόημα μόνο για κομμάτια γης που έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και φυσικά δεν θα τα αξιοποιήσει το κράτος αλλά θα δοθούν σε μεγαλοκεφαλαιούχους που εποφθαλμιούν τη  γη και μάλιστα  θα την αποκτήσουν πάμφθηνα. Έχει σημασία να σημειωθεί ότι όλοι οι κυβερνητικοί βουλευτές των νησιών ψήφισαν το συγκεκριμένο νομοσχέδιο χωρίς κανένας να φέρει την παραμικρή αντίδραση, απόδειξη ποιος ενδιαφέρεται, πόσο και με ποιο τρόπο για τον τόπο του και για τους εργαζόμενους της περιοχής του.

Κατά μία έννοια σήμερα δημιουργείται ένα νέο κύμα προσφυγιάς εργαζομένων και μικροϊδιοκτητών στην ίδια τους τη χώρα.

Τα κυβερνητικά κόμματα μεταθέτουν το ένα στο άλλο τις ευθύνες, κάθε επόμενη κυβέρνηση χειροτέρευσε υποτίθεται την κατάσταση και κάθε επόμενη ακόμη περισσότερο. Όλα τα κόμματα, υποτίθεται, ότι έπραξαν με βάση το λαϊκό συμφέρον αλλά κυριολεκτικά τα λαϊκά στρώματα συνθλίβονται.

Τελευταία ορισμένοι παρουσιάζουν ως αναγκαιότητα να προχωρήσουν οι πλειστηριασμοί διότι η χώρα θα χάσει την επενδυτική βαθμίδα. Δέχονται τον εκβιασμό που ασκούν οι διάφοροι οίκοι αξιολόγησης, παραμάγαζα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ότι δεν θα αναβαθμίσουν στα χαρτιά τους τη χώρα. Κατά παρόμοιο τρόπο δέχονται και κάθε απαίτηση τους.

Άλλοι παρουσιάζουν τους πλειστηριασμούς ως μία εξέλιξη αναπόφευκτη, ότι σίγουρα τα πράγματα θα έφταναν εκεί λόγω του γεγονότος ότι οι πλειστηριασμοί είναι μνημονιακές δεσμεύσεις. Με δυο λόγια ότι περιείχαν τα μνημόνια και οι μετέπειτα συμφωνίες με την Ευρωπαϊκή Ένωση θα ισχύσουν μέχρι κεραίας και από την πείρα μας γνωρίζουμε και ότι άλλο ζητήσουν θα σπεύσει ασμένως η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα κόμματα να το αποδεχτούν. Αυτή ακριβώς η πολιτική τους καθορίζει και τα ιδιαίτερα στενά όρια να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες και να σταθεί η χώρα στα πόδια της.

Αυτά διακήρυξε η Ντόρα Μπακογιάννη σε πρόσφατη συνέντευξη της.

Χρειάζεται καλύτερη απόδειξη για το ρόλο όλων των κυβερνήσεων που αντί να σταματήσουν τη λεηλασία την ανέχονται ή την ευλογούν  στο όνομα των μνημονιακών υποχρεώσεων και ως πότε θα συμβαίνει αυτό;

Αυτό το μείζον λαϊκό πρόβλημα είναι μπροστά μας, σταδιακά θα κορυφωθεί και όσοι κινδυνεύουν από πλειστηριασμούς πρέπει να συσπειρωθούν και να δράσουν, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα  να το θέσει στο επίκεντρο των διεκδικήσεων του και να συνεισφέρει στην ανάπτυξη των αγώνων, παράλληλα όλες οι συλλογικότητες  και οι εργαζόμενοι πρέπει να  δραστηριοποιηθούν.

Μέσα από αυτόν τον αγώνα ένα μεγάλο κίνημα μπορεί να αναπτυχθεί δίνοντας  ανάσα σε όσους πλήττονται  και ανάταση και αισιοδοξία στο λαό γενικότερα.

Γεράσιμος Αραβανής