Οι πόρτες ανέκαθεν μου τραβούσαν την προσοχή γιατί ήταν συνήθως περιστόλιστες και καλοκαμωμένες απο τα χρόνια που μεγάλωνα στη μικρή Λευκάδα. Στην Αθήνα όμως οι πόρτες είχαν ένα μεγαλείο που με συνέπαιρνε. Αντιλήφθηκα νωρίς την νοερή γοητεία των θυρών. Αναρρωτιόμουν ποιές ζωές κυλούσαν πίσω απο τις όμορφες μεγαλοαστικές πόρτες. Καθώς ήμουν πάντα χωμένη στη φαντασίωση, έπλαθα τις δικές μου ιστορίες. Ζώντας κοντά σε αυτές τις περίτεχνες πόρτες, ανακάλυψα πως η ζωή κινείται σε πανομοιότυπο ρυθμό για όλους και πως πίσω απο κάθε πόρτα –φτωχική ή πλουμιστή-κρύβεται μια ιδιαίτερη ιστορία που δεν μαντεύεται απο τους περαστικούς.

Ετσι, στην Αθήνα του καλοκαιριού κυκλοφόρησα ανάμεσα στις πόρτες και συνέλαβα κάποιες με το μικροσκοπικό φακό μου. Ισως μια μέρα να γράψω ιστορίες που ονειρεύτηκα  πίσω από τις πόρτες. Ισως!!! Πάντως, η ομορφιά και η αρχοντιά τους στο τρίγωνο της Ρηγίλλης παραμένει συγκλονιστική έστω κι αν οι άνθρωποι χάθηκαν στη λήθη ή οι βίοι τους έχουν κιόλας ξεχασθεί!