ΓΡΑΦΕΙ Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΥ- ΝΤΑΝΟΥ

Η 8η Μάρτη έχει καθιερωθεί ως παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Δεν είναι γιορτή, αλλά ημέρα μνήμης στους αγώνες γυναικών για τα δικαιώματά τους. Το παρακάτω ποίημα ,που έγραψα πρόσφατα, θυμίζει κάποιες γυναίκες θύματα ρατσισμού και εκμετάλλευσης. Μακάρι η ανθρωπότητα να μπορούσε να κάνει κάτι, ώστε να βελτιωθεί η ζωή των γυναικών σε κάποιες χώρες και κοινωνίες και να μην παραμένουμε απλοί θεατές τραγικών περιστατικών…

ΣΥΝΑΞΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Αγνοεί πώς εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ

μαζευτήκανε μπροστά στα μάτια του

όλες οι …τυχερές γυναίκες του κόσμου.

Κι αυτός, άγαλμα πια, τις πρόσεχε

χωρίς καθόλου να μπορέσει ν’ αντιδράσει.

Α

Να οι έφηβες Ινδές φίλες , αγνά κορίτσια

που στο δένδρο κρεμαστήκανε,

αφού βιάστηκαν από «ανήσυχους» νέους

την ώρα που στο δάσος περπατούσαν

και τα αγνά όνειρά τους συζητούσανε.

Χτυπιούνταν οι δικοί τους, σαν τις βρήκανε

κι χωρικοί …το θέαμα κοιτάζανε στο δένδρο.

Β

Να οι πνιγμένες όμορφες μανούλες

με τα παιδιά στην αγκαλιά, που οι «σοφοί»

σε σαπιοκάραβα τις βάλανε, κάπου

σε παραδείσου γη να βγουν, να ζήσουν

να μεγαλουργήσουνε. Κι αυτές ελπίσανε,

μα ξάφνου τις κατάπιε η θάλασσα

και στο βυθό ζωές και όνειρα χαθήκανε.

Γ

Να κι η μικρή κόρη απ’ το Πακιστάν,

που τη σκοτώσανε δια λιθοβολισμού

οι οικείοι, ο πατέρας συγκεκριμένα,

γιατί τόλμησε παράφορα να ερωτευτεί

ένα νέο, πολύ κακό το τόλμημα και πιο πολύ

να κυοφορήσει τον καρπό του έρωτά τους.

Τι ικανοποίηση, σαν ξεψυχούσανε κι οι δύο!

Δ

Να κι οι μαθήτριες από τη Νιγηρία,

πάρα πολλές, την εξαφάνισή τους

στήσανε σωστά οι «σκληροί» απαγωγείς

κι την ευθύνη αναλάβανε έπειτα.

Της πρώτης κυρίας η δήλωση σκληρή

οι μαρτυρίες κάποιων συγκλονιστικές,

όμως κανείς τις μάνες τους δε σκέφτηκε.

Ε

Να και τα κορίτσια απ’ το Μπαγκλαντές

στο κρεβάτι του πόνου, σε νοσοκομείο,

με τα καμένα ή δεμένα πρόσωπά τους

θρηνούν, που η ομορφιά τους χάθηκε

από κάποιους που εκτιμήσανε πως σεμνά

ντυμένες δεν ήταν και οξύ τους πετάξανε.

Τώρα η ζωή τους αγώνας για αξιοπρέπεια.
ΣΤ

Να κι η μονάκριβη κόρη απ’ τη Β. Καρολίνα

που αλίμονό της από τα έξι της αδέρφια

κακοποιούνταν , με την ανοχή των γονιών τους.

Δέκα ολόκληρα χρόνια η απόλυτη φρίκη

κι ήρθε επιτέλους η σκληρή τιμωρία τους.

Μα πώς να λυτρωθεί μια αθώα ψυχή

που κάθε μέρα οι δικοί της την ταπείνωναν;
Κι άλλες φριχτές φιγούρες παρουσιάζονταν ∙

είχε καθηλωθεί ο άνθρωπος του σήμερα,

έβγαλε μια κραυγή και γύρισε το βλέμμα του.

Αντίκρισε ένα παιδί μ’ ένα πλατύ χαμόγελο

Αυτός ήθελε να’ ναι ο κόσμος του, ο Μέγας.

 

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΥ- ΝΤΑΝΟΥ