Γράγει ο Θωδορής Γεωργάκης

Η Ελληνική Πολιτική Ιστορία, σχεδόν διακόσια χρόνια τώρα, μετά την δημιουργία του Ελληνικού Κράτους, έχει να επιδείξει, διαχρονικά,ένα αξιοσημείωτο πολιτικό φαινόμενο, το οποίο, μάλιστα, αφετηριακά καθορίζει την Ελληνική Πολιτική σκηνή δεκαετίες ολόκληρες. Αυτό το πολιτικό φαινόμενο, πού πήρε  αξιωματικό χαρακτήρα, ως προς την  τακτή και αδιάλλειπτη παρουσία του, είναι η ριζοσπαστικοποίηση της Ελληνικής  Κονωνίας, μετά από εθνικές περιπέτειες, ή γεγονότα σταθμούς για την Χώρα.

Αυτή η ριζοσπαστικοποίηση έχει συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά και, κατά κανόνα, διέπεται, πάντα, απ’το κυρίαρχο αίτημα για Κοινωνική Δικαιοσύνη. Τα πολιτικά αυτά χαρακτηριστικά είναι, κατ’εξοχήν, η άρνηση σε κάθε ιδεολογία και πολιτική πρακτική του παρελθόντος και η αναζήτηση ενός νέου ιδεολογικού στίγματος, με  ανθρωποκεντρικό περιεχόμενο, εξωβελισμό του παλαιοκομματισμού και αναδιάταξη των κομματικών σχηματισμών, ώστε να ανταποκριθούν στα δεδομένα της εποχής και στα προτάγματα τα οποία θέτει η ίδια η Κονωνία,  ξεπερνώντας την πολιτική πραγματικότητα και αβελτηρία.
Ακριβώς, σαυτό το μεταβατικό στάδιο, της ριζοσπαστικοποίησης  και της αναζήτησης μιας νέας πολιτικής πλατφόρμας με κυρίαρχο στοιχείο αυτό της Κοινωνικής Δικαιοσύνης και  του Ανθρωποκεντρισμού, βρίσκεται και η Ελληνική Κοινωνία, τέσσερα χρόνια τώρα, απ’το 2010,  όταν μπήκαμε στον φαύλο-κύκλο την μνημονίων και της ζοφερής πραγματικότητας, η οποία  προκάλεσε μιά τεράστια δημοσιονομική αναπροσαρμογή, σε σημείο τέτοιο, που σύμφωνα και μετα διεθνή φόρα, έχουμε το θλιβερό προνόμιο να είμαστε πρώτοι, παγκόσμια, σε ότι αφορά το μέγεθος της δημοσιονομικής αναπροσαρμογής, όπου παρόμοια δεν έχει επισυμβεί σε άλλη χώρα και μάλιστα εν καιρώ ειρήνης. Αυτή η βίαιη δημοσιονομκή αναπροσαρμογή επέφερε την απώλεα του 25% του Εθνικού μας πλούτου και οδήγησε τον Ελληνικό Λαό σε νεοπτωχοποίηση,  διάλυση του κοινωνικού ιστού, διαμελισμό της μεσαίας τάξης, κράχ στα ασφαλιστικά ταμεία. ανεργία σε ύψη δυσθεώρητα, εκπατρισμό του καλύτερου επιστημονικού και εργατικού δυναμικού, ενώ στερείται κάθε ίχνους Κονωνικής Δικαιοσύνης, αφού επέπεσε μετά μανίας, κυρίως, πάνω στην μεσαία τάξη, την ραχοκοκαλιά της κάθε κονωνίας, την οποία μεσαία τάξη έστειλε κατά την συντρπτική πλειοψηφία στα όρια της φτώχειας και ένα κομμάτι στην σφαίρα του νεοπλουτισμού, για να βιώνουμε, πλέον μετεμφυλιακές ταξικές καταστάσεις στην Ελλάδα.
Ουδείς στέργει άγγελο κακκών. Όμως, αυτή η προϊούσα νεοπτωχοποίηση, σε συνδυασμό με το ρεκόρ ανεργίας, οδηγεί σε ένα εκρηκτικό μείγμα, αφού, σύμωνα με τα παγκόσμια δεδομένα, όταν η ανεργία  αγγίξει το 30%, τότε, αυτόματα έχουμε κοινωνική έκρηξη. Και εδώ ακριβώς μπαίνει το ιερό καθήκον, όσων, σαυτή την χώρα, δονούνται ακόμη από πατριωτικά αισθήματα και πιστεύουν πως, πρέπει να την παραδώσουν στους επιγενέστερους βιώσιμη και ακέραια, μέσα από μιά άλλη εθνική πορεία. Αυτή η νέα πορεία έχει βασικό προαπαιτούμενο την ρηξκέλευθη αλλαγή φοράς στα πολιτικά μας πράγματα. Οι συγκυβερνώντες, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με την στενόμυαλη πολιτική τους επιβεβαιώνουν αποθεωτκά, το βιβλικό <<τυφλός τυφλόν άν οδηγεί αμφότεροι εις  βόθυνον πεσούνται>>. Αλλά, δυστυχώς, σαυτή την πτώση συμπαρασύρουν και την χώρα με τις επιλογές τους, ενώ οι ίδιοι βαυκαλίζονται με την ψευδαίσθηση ότι την οδηγούν στην … σωτηρία. Διότι, απλούστατα, είναι οι ίδιοι που, σαράντα  χρόνια τώρα, μεγιστοποίησαν όλες εκείνες της παθογένειες, που μας οδήγησαν στον αστερισμό των μνημονίων.
Αλλά το ιδιαίτερα επικίνδυνο είναι πως εξακολουθούν να αποκρύπτουν την αλήθεια απ΄τον λαό, να αγνοούν το άγος της πραγματικής οικονομίας και να τροφοδοτούν σενάρια για ανάπτυξη, την ίδια στιγμή , που, φεύ, στερούνται κάθε ικμάδας αναπτυξιακής ιδεολογίας, παρά μόνον … τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, λέγε με τροϊκα, έχουν εγκαθιδρύσει ένα ανελέητο φορολογικό σύστημα το οποίο και την αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών εκμηδένισε και την πραγματική οικονομία βύθισε στο σπιράλ του θανάτου, κλείνοντας πάνω από διακόσιες χιλιάδες μικριμεσαίες επιχειρήσεις.
Στον αντίποδα, η αξιωματική αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ, εσχάτως με … πασοκικά αλλαζονικά χαρακτηρστικά περί αυτοδυναμίας και τα τοιαύτα, έχει ιδεολογικοποιήσει το μνημόνιο, καθηλωμένος σε μιά σχετική ρητορική διανθισμένη με προεκλογικές προσφορές των χρόνων της ευφορίας και του ευδαιμονισμού. Παρουσίασε ένα προεκλογικό πρόγραμμα, το οποίο μιμείται ουσιαστικά την πεπατημένη προεκλογική στρατηγική του παρελθόντος, την στιγμή, μάλιστα που καταδικάζει, μετά βδελυγμίας, το παρελθόν, τι οξύμωρο, πασπαλισμένο με αριστερή … χρυσόσκονη, αφού το επιγράφει σαν σχέδιο αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης στην χώρα. Κυρίαρχο στοιχείο αυτού του προγράμματος, είναι ο άκρατος κρατισμός και μιά αντίληψη που αγγίζει το δόγμα <<ότι θέλει ο λαός>>. επικαλούμενος, σαν δικλείδα ασφαλείας, γιά την τήρηση των υπεσχημένων το δικό του ιδεολόγημα <<εμείς είμαστε αρστερά και δεν αφιστάμεθα λόγων και έργων>>.
Όμως, με άριστες προθέσεις και οιηματικές μεσινιακές αντιλήψεις δεν λύνεις τα προβλήματα της χώρας, την στιγμή, μάλιστα που, την επόμενη διετία, θα απαιτηθούν κάποια δισεκατομμύρια, το ΔΝΤ τα ανεβάζει σε εικοσιπέντε, για να αναπληρωθεί το χρηματοδοτικό κενό.  Η επίλυση του μεγάλου προβλήματος της χώρας με την συσσώρευση τόσων αρνητικών μεγεθών γύρω απ΄το κυρίαρχο  μέγεθος του δημοσίου χρέους, δεν είναι θέμα μονοκομματικό, είναι θέμα συστράτευσης και όλων εκείνων των πολιτκών δυνάμεων της χώρας, που απαγκιστρωμένες από το νεότευκτο δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, θα στέ
ξουν και θα επιδιώξουν.
Πρώτον. Κοινωνική Δικαιοσύνη πραγματική, όχι μέσω έολης επιδοματικής ευκαιριακής πολιτικής, αλλά θεσμοθετημένα, ώστε να φέρουν τα βάρη όλοι οι πολίτες , ανάλογα με την φοροδοτική τους ικανότητα και όχι με οριζόντιες ρετσέτες, του τύπου  <<κόβουμε μισθούς και συντάξεις >> αδιάκριτα και επιβάλουμε κεφαλικούς φόρους, προκειμέμου να υλοποιηθεί και ο ανομολόγητος στόχος τους για δήθεν  ανταγωνιστική οικονομία, μέσω περικοπών.  Άλλη τραγική επιλογή και τούτη, που χρήζει ιδιαίτερου σχολιασμού, κατά πόσον η ανταγωνιστικότητα μιάς οικονομίας είναι θέμα μόνο του ύψους του μεροκάματου. Με αυτή το σκεπτικό η  γείτονα Βουλγαρία έπρεπε να είναι παράδεισος επενδύσεων, ενώ, αντίθετα είναι το Βέλγιο με τους τεράστιους μισθούς και μεροκάματα.
Δεύτερον. Αναπτυξιακή ιδεολογία στα χνάρια του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο οποίος, μάλιστα, είχε να αντιμετωπίσει συγχρόνως τεράστιες εθνικές προκλήσεις. Το περιεχόμενο αυτής της αναπτυξιακής ιδεολογίας εύκολα μπορεί να καθορισθεί και να υλοποιηθεί, με γνώμονα πάντα το σκεπτικό ότι, ναι μεν η ανάπτυξη δεν εντέλλεται, όμως υλοποιείται μέσα από μιά συστηματική δέσμη θεσμών και μέτρων, που θα δίνει βάρος στην εγχώρια αγορά και δεν θα αναμένει τους επενυτές εξ Εσπερίας  ή Ανατολίας, που θα κινητοποιεί το τραπεζικό σύστημα στην κατεύθυνση της χρηματοδότησης των επιχειρησεων, αμβλύνοντας τις απαγορευτικές διατάξεις του Τειρεσία, αποκαθιστώντας τον ρόλο των επιταγών σαν μέσω πληρωμής και όχι μέσον πίστωσης. Δίνοντας ιδιαίτερο βάρος στις  μεταποιητικές μονάδες, που δημιουργούν προστιθέμενες αξίες και μιά πλειάδα άλλων μέτρων που θα ανοίξουν το τραπεζικό σύστημα προς την πραγματική οικονομία.
Τρίτον, το και βασικώτερον. Θεσμικές αλλαγές ουσιαστικές, που θα αλλάζουν την φορά των τελματωμένων πολιτικών μας πραγμάτων, όπως. Κατάργηση του περιώνυμου άρθρου 86 του Συντάγματος, το οποίο διασφαλίζει το ακαταδίωκτο των βουλευτών. Θητείες σε όλα τα θεσμικά  όργανα, ώστε να εξουδετερωθεί αυτό το Κυλώνειο άγος της πολιτικής ζωής, που ονομάζεται οικογενειοκρατία κσι ισόβιο βουλευτιλίκι, με κάθε μέσον. Σπάσιμο του υδροκέφαλου κράτους των Αθηνών, μέσα από ουσιαστική αποκέντρωση και πέρασμα όλων των μακροοικομικών μεγεθών στις αιρετές περιφέρειες. Περιορισμό του αριθμού των βουλευτών και σπάσιμο των τεράστιων εκλογικών περιφερειών, ώστε να υπάρξει πιστότερη αντιπροσώπευση  των εκλογέων.
Τέταρτον. Αναδιάρθρωση του πρωτογενή τομέα. Η αλήθεια, η οποία αποκρύπτεται σκοπίμως απ’τον κόσμο, τον οποίο βαυκαλίζουν με ψειμιθιωμένες εξαγγελίες περί ανάπτυξης και απορρόφησης της ανεργείας, είναι πως πρέπει, τουλάχιστον εξακόσιες χιλιάδες απ΄το υπάρχον αργούν εργατικό δυναμικό να στραφεί στον πρωτογενή τομέα, αλλά με  αναδασμούς των εκατομμυρίων δημοσίων στρεμμάτων καί ουσιαστική στήριξη και πληροφόρηση. Διότι καταντούν <<έπεα πτερόεντα>>, όλες αυτές οι εξαγγελίες περί τρακοσαριών χιλιάδων θέσεων απασχόλησης, από συμπολίτευση και αντιπολίτευση, την στιγμή, που, σύμφωνα και με το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ, απαιτούνται τουλάχιστον είκοσι χρόνια και  ρυθμοί ανάπτηξης πάνω σπό 4%, προκειμένου να απορροφηθεί το ενάμισυ εκατομμύριο των σημερινών ανέργων.