Σήμερα έπεσε το πρώτο χιόνι στο Μοντρεάλ, βυθίζοντας την πόλη στην ησυχία του λευκού. Τα δέντρα , γυμνά πλέον απο τα φύλλα τους, στολίστηκαν την πλούσια λευκή σκόνη, μοιάζοντας με ζαχαρωτά. Οι στέγες είναι ολόλευκες και μόνο οι καπνοί απο τα τζάκια σπάζουν την αρμονία της φύσης.

Παρότι ζώ τα χιόνια επι ένα τέταρτο του αιώνα πλέον εδώ στο Μοντρεάλ, πάντοτε το πρώτο χιόνι ακουμπάει την ψυχή μου. Και τρέχω έξω με τη μηχανή μου να αποτυπώσω αυτή την πρώτη άχραντη λευκότητα, που ξέρω ότι σύντομα θα αλλάξει όψη.

Γιατί τα χιόνια σε μια πόλη με δρόμους κι αυτοκίνητα δεν μένουν άσπιλα, αμόλυντα , άχραντα, άφθορα όπως στις πλαγιές των λόφων ή μέσα στα δάση. Η πόλη έχει την τάση να μεταλλάσσει το λευκό σε γκρίζο, καφέ,  μαύρο. Εχει την τάση να μετατρέπει την ομορφιά της λευκότητας στην αναπόδραστη ασχήμια της λερότητας.

Καλώς ήρθες πρώτο μας χιόνι, σε φυλάκισα κιόλας στη μηχανή μου!