Olive trees are dying in Lefkada

Λιόλουστη μέρα του χειμώνα, μεσημέρι, πήραμε το δρόμο  για την ορεινή Λευκάδα. Κι εκεί στου δρόμου την αρχή, στην πρώτη ανηφόρα, τεράστιοι εκσκαφείς να σκάβουνε τη κόκκινη γή, να βγάζουνε τα σωθικά της, μπουλντόζες να χώνουν και να ξεχώνουν.  Ανάπτυξη, πολυσχιδής και πολυδιάστατη.  Ανάπτυξη που λένε πως φέρνει δουλειές και προκοπή.  Σπίτια, βίλλες, πισίνες, βίλλες επώνυμες, σωλήνες νερού και καλώδια, μπάζα και απόβλητα κατασκευών, κόλλες, χρώματα, βάζα, πλακάκια, τσιμέντα, γυψοσανίδες, σωροί δίπλα στο δρόμο.  Κομμένες οι ελιές εκατοντάδες, έμεινε μόνο η ρίζα τους για να βγεί κι αυτή με τη σειρά της κοντά-σιμά, να πέσουνε μπετά, να γίνουνε τα parking, ν΄αράζουνε τα τζιπ.  Οι εργοδότες με 4×4, πινακίδες απ’  τα Γιάννενα,  τ’ Αγρίνιο, την Πρέβεζα.  Δεν φτιάχνουν σπίτια για να μείνουν εδώ,  να ζήσουν στη Λευκάδα, να εγκλιματισθούν, ν΄ αγαπήσουνε τον τόπο, να βιώσουνε τη φύση του και τους ανθρώπους, τους ντόπιους, τους Λευκαδίτες. Κάνουν σπίτια για νάρχονται οι τουρίστες να τους αφήνουνε λεφτά και στη Λευκάδα να μένουν τ’ απορρίμματα, τα λύματα, βρωμιά, οδικά ατυχήματα, τραυματισμένα, ή ανάπηρα, ή σκοτωμένα Λευκαδιτόπουλα.

Ανάπτυξη:12 ευρώ το λάδι το κιλό, εκατοντάδες ελιές κομμένες, χιλιάδες κιλά λάδι που δεν θα δώσει η μάνα γή, που τώρα σκεπάζεται με τσιμέντα και ντουβάρια, χιλιάδες κυβικά νερό που δεν θα κρατήσουν οι πεζούλες, δεν θα ξεδιψάσουνε τη γή, τα δέντρα, τους ανθρώπους, δεν θα κάνουν τη Λευκάδα να καρπίσει.  Ωδή στο νέο Μολώχ του υπερτουρισμού, αισχύνη στην Ελλάδα, μομφή στη Λευκάδα, ψόγος και στην ιερή ελιά, το δώρο της θεάς της σοφίας στους ανθρώπους, που ξορκίζεται και πρέπει τώρα να ξεριζωθεί.   Το ίδιο και η άμπελος η ευκληματούσα, στην Καρυά, στην Εγκλουβή, στους Τσουκαλάδες, στην Εξάνθεια, στη Νηρά.  Και οι πολιτικοί ταγοί;  Αδουν, των οικιών ημών εμπιπραμένων.  Δεν βλέπουν το ουσιαστικό διακύβευμα;  Είναι τόσο αδιάφοροι,  τόσο αδερκείς;   Εμαθαν  βέβαια τώρα, σε κάθε έργο, σε κάθε δράση που επιλέγουν να χρηματοδοτούν, να βάζουν και λίγη περιβαλλοντική γαρνιτούρα, λόγια παχιά, έτσι για να ευχαριστούνται τα κουκιά που τα παιδιά τους γίνονται γκαρσόνια.   Σε μια οικονομία που την ρυθμίζουν σιγά-σιγά με αληθινή μαεστρία, να γυρίζει σαν σπειροειδής γαλαξίας, να συσσωρρεύει τον πλούτο στο κέντρο, στους λίγους, τους ίδιους.  Κι ας καταστρέφεται η φύση με τις μέχρι τώρα αποφάσεις και την αβελτηρία τους, την κραυγαλέα αδυναμία τους να ορίσουνε το μονοπάτι προς την ισορροπημένη ανάπτυξη, προς την αληθινή πρόοδο, ας αποψιλώνουνε, ως ηθικοί αυτουργοί, τα δάση τους ελαιώνες, τους αμπελώνες, ας διαστρέφουν μόνιμα το τοπίο, τη μορφή και την ανάσα του, ας δηλητηριάζουν τους χυμούς της μάνας γής, ας την κάνουν στέρφα, ας  μπαζώνουν τους υδροβιότοπους, ας υποσκάπτουν  το μικροκλίμα, ας μολύνουν αναντίστρεπτα τα ρέματα, τις θάλασσες, που πεθαίνουν, απ΄ τ΄ απόβλητα, τα μικροπλαστικά και τους ρυπαντές, τους ύπουλους καρκινογόνους και μεταλλαξιογόνους μικρορρυπαντές, τις σεντίνες, τα χημικά της τουαλέτας, που αφήνουνε τα σκάφη αναψυχής, ας εξαφανίζουν τη χλωρίδα, την πανίδα, την ιχθυοπανίδα και τη ζείδωρη ποικιλία τους.  Ποί πορευοίμεθα;  Στη Λευκάδα πεθαίνουν οι ελιές.

Σ. Β.

Γ. Α.