Η τελευταία μόδα στο Παρίσι είναι των ερωτευμένων. Ναι των ερωτευμένων, που αγοράζουν κλειδαριές, χαράσσουν τα ονόματά τους πάνω και μετά τις κλειδώνουν στις γέφυρες του Σηκουάνα, θεωρώντας πως έτσι διατρανώνουν την αγάπη τους  ξορκίζοντάς την να κρατήσει αιώνια.

Ο Σηκουάνας έχει γεμίσει κλειδαριές κάθε χρώματος και κάθε σχήματος. Κόκκινες, ρόζ, μπλέ, πράσινες, γαλάζιες, μωβ, με καρδούλες και ονόματα, κοσμούν τις σιδεριές των γεφυρών σε σημείο μάλιστα που αναγκάστηκε ο δήμος του Παρισιού να αφαιρέσει μερικές σε κάποια απ΄αυτές, καθώς κινδύνευε να πέσει απο το βάρος τους.

Αυτό το φαινόμενο, να προσπαθούν τα νεαρά και παθιασμένα ζευγάρια να κάνουν συμβόλαιο με  την αιωνιότητα του έρωτά τους μέσα απο την αναγραφή σε τοίχους ή με το συμβολισμό των κλειδαριών στο Σηκουάνα πάντα μου προκαλούσε και συνεχίζει να μου προκαλεί μια μεγάλη τεράστια απορία. Μια απορία που θα μπορούσα να την αναγράψω και να την αναρτήσω σε μια κλειδαριά του Σηκουάνα: Πως να κλειδωθεί ο έρωτας;

Προσωπικά πιστεύω πως ο έρωτας έρχεται και φεύγει, πως δεν κλειδώνεται με υποσχέσεις για μια αιωνιότητα. Οπως έχει παλιότερα η Κική Δημουλά: « Ο έρωτας κρατάει  λίγο -Ο έρωτας δεν θέλει χρόνο, ο έρωτας θέλει ταχύτητα. Χρόνο θέλει αυτός ο μύθος της αγάπης, γιατί πρόκειται περί μύθου. Η αγάπη είναι δηλαδή, πώς να το πω τι είναι η αγάπη…η αγάπη είναι ένα θύμα του σωματέμπορα εγωισμού μας.

Και πόσο διαρκεί ένας έρωτας; « -Η αγάπη δεν είναι ένα αίσθημα που υπάρχει ταυτόχρονα και στους δύο. Εγώ πόσο μπορώ να σας αγαπώ εάν δεν με αγαπάτε; Πολύ λίγο, όχι πολύ!»