Γράφει ο Θοδωρής Γεωργάκης

Ανήκει στην συλλογή μου ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΕΣ και είναι έμπευση απ’το μικρό κοριτσάκι στην Συρία, το οποίο νόμισε την μηχανή του φωτογράφου για όπλο και σηκώνει ψηλά τα χέρια , προκειμένου να παραδοθεί! Μετά από κάποιο διάστημ το κοριτσάκι σκοτώθηκε, από πυρά της Άλ Κάϊντα…

ΕΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ

Ετών τεσσάρων, Φατιμά τ’ ονομά μου,

παιδί του πολέμου, το αίμα βυζαίνω,

ήλιο δε βλέπω,

μα τη λάμψη των όπλων,

στέγη δε έχω,

τ’ αστέρια μετράω,

μπαρούτι στο στόμα το πρώτο μου γάλα.

Στη κούνια

δέχθηκα το μένος του Άρη,

μ’ εσπαργάνωσ’ η μάνα σε χαλάσματα μέσα,

πρώτα βήματα πήρα
σε σκιά πολυβόλου.

Μοίρα  σκάρτη τη ζωή μου μοιραίνει,

μόνο όπλα

στο δρόμο μου σπέρνει.

Ετών τεσσάρων.

Ποιός θεός μ’ εκδικείται;

Μα, υπάρχουν θεοί, που οπλίζουν τα χέρια,

που προστάζουν θυσίες

εκατόμβες αθώων;

Xέρια ψηλά,

σαν κραυγή ικεσίας,

μηδέ σε θεούς, και αυτοί με ξεχάσαν.

Χέρια καρφιά,
σε συνειδήσεις χορτάτες,
που λογίζουν τη φρίκη προβολή μιάς τανίας.
Χέρια σπαθιά,
σε βολεμένους κεκράχτες,
που θαρούν η Συρία μακράν ότι κείται.

Ετών τεσσάρων,
Οργή τώρα τ’ ονομά μου.
Απ’ το Χαλέπι απέδρασα πλέον,
Άγγελος πιό της οικουμένης,

τους ποιητές των νόμων, ρομφαία, κατακαίω.