Συνέντευξη της Ιουστίνης Φραγκούλη- Αργύρη στην Κατερίνα Μεσσήνη
Δηλώνει πρωτίστως Ελληνίδα εκεί στο μακρινό Μόντρεαλ όπου διαμένει τα τελευταία 25 χρόνια μοιράζοντας το χρόνο της ανάμεσα στην οικογένεια, τη δημοσιογραφία και τη συγγραφή. Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη είναι διεθνής λογοτέχνης με διείσδυση στην βορειοαμερικανική αγορά, αλλά επιμένει να γράφει τα βιβλία της πρωτίστως στην ελληνική καθώς τρέχει στις φλέβες με το αίμα της, όπως δηλώνει. Με αφορμή την έκδοση και κυκλοφορία του νέου της μυθιστορήματος «Ξυπόλητες στην Άμμο» (εκδόσεις Αρμός) η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη ξεδιπλώνει όσα την ενώνουν με τις συμμαθήτριες και όσα ελπίζει για την Ελλάδα τη δική της και του γιού της.
Με νέο μυθιστόρημα πάλι; Μόλις ολοκληρώσαμε την ανάγνωση του μυθιστορήματος «Τα Ψηλά Τακούνια Για Πάντα» που επανακυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Αρμός τα Χριστούγεννα…
«Τα Ψηλά Τακούνια» κυκλοφόρησαν πάλι με το νέο μου εκδοτικό οίκο Αρμός, καθώς αποτελούν ένα υπόστρωμα για το τωρινό μυθιστόρημα Ξυπόλητες στην Άμμο. Τις έξι ηρωίδες μου τις συναντάς στα Ψηλά Τακούνια και τις ξαναβρίσκεις στις «Ξυπόλητες στην Άμμο». Είναι μια διλογία».
Πρέπει να διαβάσει κάποιος τα Ψηλά Τακούνια για να συνεχίσει με τις Ξυπόλητες στην Άμμο;
«Όχι, τα δύο μυθιστορήματα στέκονται αυτόνομα στο χώρο, το χρόνο και τη λογοτεχνία. Μπορεί ο αναγνώστης να διαβάσει τα «Ψηλά Τακούνια» ή επίσης τις «Ξυπόλητες στην Άμμο» χωρίς να έχει κενά. Παρότι οι έξι πρωταγωνίστριες κυριαρχούν και στα δυό μυθιστορήματα, ωστόσο πορεύονται στις διαφορετικές δεκαετίες της ζωής τους ως πρόσωπα που διαπλέκονται με αφετηρία τη Λευκάδα».
Αφετηρία πάλι η Λευκάδα, ο γενέθλιος τόπος…Τί σημαίνει αυτό;
«Σημαίνει πως ο μικρός μου τόπος με έχει σημαδέψει και ξαναγυρνώ πίσω σ΄αυτόν βουτώντας το μυαλό στις υπέροχες αναμνήσεις. Είναι πολύτιμο και λυτρωτικό, να ζείς και να απολαμβάνεις τη σχέση σου με το γενέθλιο τόπο μέσα από τη γραφή.
Αλλωστε, στις 22 Αυγούστου στον κήπο της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Λευκάδας θα γίνει μεγάλη παρουσίαση της΄”Διλογίας της Λευκάδας” για να γιορτάσω αυτή τη σχέση με τη μικρή πατρίδα μου.»
Και οι συμμαθήτριες; Γιατί επέλεξες να γράψεις δύο μυθιστορήματα γύρω απο τις συμμαθήτριες και φίλες σου;
«Γιατί σε μια φάση της ύπαρξής μου που είχα βυθιστεί στο πένθος για την απώλεια της αδελφής μου, βρήκα ότι μια αναφορά στις γυναίκες της ζωής μου μου πρόσφερε ανακούφιση και παρηγοριά. Ξαναζωντάνεψε η γυναικεία μου υπόσταση γράφοντας για τις συμμαθήτριες, που μπορεί στο βιβλίο να φαίνονται μόνο έξι, αλλά στην πραγματικότητα είναι όλες οι φίλες της ζωής μου. Οι πολύτιμες κι αγαπημένες φίλες που μου έλειψαν εκεί στην ξενητειά του έρωτα».
Μετανάστευσες στον Καναδά για το μεγάλο έρωτα. Απογοητεύτηκες ή επιμένεις ότι πήρες τη σωστή απόφαση;
«Ναι, είμαι ερωτική μετανάστις, η αδρεναλίνη της εποχής ευτυχώς δεν με άφησε να κάνω δεύτερες σκέψεις. Ετσι ακολούθησα τον άντρα που αγάπησα στο Μοντρεάλ και ήταν η σοφότερη απόφαση της ζωής μου, παρότι δεν ήταν λελογισμένη. Απολαμβάνω την οικογένειά μου και αυτή είναι η πιό αδιαπραγμάτευτη αξία της ύπαρξής μου. Η γέννηση του γιού μου αποτέλεσε το επιστέγασμα αυτής της αγαπημένης σχέσης. Εξάλλου, το Μοντρεάλ με το χιόνι και την ησυχία του μου έδωσε την ευκαιρία να στραφώ στη συγγραφή κι αυτό είναι επίσης πολύτιμο για μένα στο επίπεδο της καριέρας».
Με ποιά σειρά αγαπάς στη ζωή σου;
«Οικογένεια, Ελλάδα, γράψιμο, ταξίδια, διάβασμα, μουσική, βάδην…στην ίδια ευθεία»
Βάδην σε Ψηλά τακούνια ή Ξυπόλητη μαζί με τις συμμαθήτριες στις λευκές αμμουδιές της Λευκάδας;
«Λίκνισμα σε Ψηλά Τακούνια και περπάτημα στην άμμο με σανδάλια ή ξυπόλητη. Στην ηλικία της ωριμότητας σαν τις ηρωίδες μου, μπορώ να τα ζώ και τα δύο εξαντλητικά. Όσο κι αν το μετατάρσιο αρνείται να υπακούσει στην ψηλοτάκουνη γόβα, επιμένω… Υποχωρώ μόνο στο βάδην γύρω από τη λιμνοθάλασσα της Λευκάδας με μοκασίνια. Και τα καλοκαίρια αλωνίζω ξυπόλητη την άμμο…»
Παρότι τα βιβλία σου έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν στην αγγλική γλώσσα, εσύ εξακολουθείς να γράφεις πρωτότυπα στην Ελληνική…
«Η ελληνική γλώσσα κυλάει στις φλέβες μαζί με το αίμα μου. Δεν μπορώ να την απαρνηθώ, δεν γίνεται να καταθέτω τα εσώψυχά μου στην αγγλική ή τη γαλλική. Σκέφτομαι ελληνικά, θυμώνω ελληνικά, αγαπώ ελληνικά, σιχτιρίζω ελληνικά. Απλώς, αυτομεταφράζομαι αργότερα, μια διαδικασία αρκετά μηχανική και βαρετή, θα έλεγα. Αλλά για τις ανάγκες του παγκόσμιου χωριού, πρέπει να επικοινωνήσω τα βιβλία μου στις γλώσσες της χώρας όπου ζώ και πορεύομαι: αγγλική και γαλλική»
Και η εικόνα της Ελλάδας σας πληγώνει;
«Πιστεύω πως τα περάσαμε τα δύσκολα και πως έρχονται μέρες καλύτερες για τον τόπο μας. Άλλωστε, η Ελλάδα με κάνει να περηφανεύομαι παντού. Έχουμε ένα σύνθημα με τον Αλέξανδρο: Πόσα ελληνικά στοιχεία παρατηρούμε γύρω μας όταν ταξιδεύουμε στις γειτονιές του κόσμου; Μου ψιθυρίζει: αυτές οι κολώνες είναι δωρικές, αυτές ιωνικές, αυτές κορινθιακές... Αυτή η αρχιτεκτονική στεφανώνει ακόμη τις μέρες του δυτικού κόσμου. Και η φιλοσοφία και η ιστορία και η τέχνη και η ιατρική και όλα… Η Ελλάδα μόνο περηφάνια μου προσφέρει και καμάρι!»
Πηγή:”Τα Νέα της Λευκάδας”
0 σχολια