Η διαλεύκανση του μυστηρίου του ΝΙΚΟΥ ΓΑΖΗ(*)

Πριν από 3-4 μήνες, όταν τόσο η νέα δημοτική Αρχή όσο κι η νέα αντιπολίτευση αναλαμβάναμε καθήκοντα και ο κυβερνητικός κυρίως συνασπισμός βρίσκονταν σε ζυμώσεις -κι ενίοτε σε παζάρια- εν όψει της στελέχωσης των διαφόρων επιτροπών, εντύπωση μου δημιουργούσε το γεγονός πως το Λιμενικό Ταμείο και θέσεις της Λιμενικής του Επιτροπής ήταν η πιο πολύφερνη νύφη για τους περισσότερους συναδέλφους μου στο Δημοτικό Συμβούλιο! Και η εντύπωση μετατρέπονταν σε απορία, όταν βλέποντας μία προς μία την εκδήλωση ενδιαφέροντος, συμπέραινα πως η μεγάλη  πλειοψηφία αυτών των ενδιαφερόμενων συναδέλφων, όχι μόνο ήταν παντελώς άσχετοι με το αντικείμενο, αλλά και μάλλον αγνοούσαν ακόμη και τον ορισμό της λέξης “λιμάνι”, το οποίο κατά τα άλλα έσπευδαν με τόσο ζήλο να διεκδικήσουν και να υπηρετήσουν!…

Χωρίς να καταφέρω να λύσω αυτό το μυστήριο, ομολογώ, αποφάσισα να θέσω κι εγώ την επαγγελματική μου γνώση και την τριαντάχρονη εμπειρία μου στην διάθεση του κοινού καλού, προσδοκώντας όχι βέβαια την θέση του προέδρου ή του αντιπροέδρου, (δεν ήμουν τόσο αφελής), αλλά μια απλή θέση μέλους της Λιμενικής Επιτροπής, απ΄ όπου θα μπορούσα ίσως να αποτρέψω καμιά γκάφα μεγατόνων στο μέλλον, σαν αυτές που μας ταλαιπωρούν σήμερα (βλέπετε τα ανεκδιήγητα εκείνα ύφαλα “μπαστούνια”  της Αμμόγλωσσας ή τον εντελώς λαθεμένο προσανατολισμό της εισόδου στο Αγκυροβόλιο της Βασιλικής, που ουσιαστικά το αχρηστεύει…).

Οι σχετικές ψηφοφορίες που ακολούθησαν με προσγείωσαν κάπως ανώμαλα:  Πήρα ακριβώς 5 ψήφους, όσα και τα μέλη της παράταξής μου δηλαδή, αφού όλοι οι συνάδελφοι των υπολοίπων παρατάξεων της αντιπολίτευσης, προτίμησαν να ψηφίσουν με βάση τα κομματικά στεγανά και την παραταξιακή τους συνεννόηση, αλλά κανένας με σκέτη την κοινή λογική! Για μένα λοιπόν οι συνάδελφοι αποφάσισαν πως είναι καλύτερα να λείπω. Και όσον αφορά το ενδεχόμενο να ερωτηθούν τι είναι το λιμάνι, πολύ πιθανό να σκέφθηκαν: “θα ρωτήσουμε τον Λιμενάρχη, που έτσι κι αλλιώς συμμετέχει εξ οφίτσιο στην Επιτροπή και αυτός ασφαλώς θα το ξέρει…”

Στην επικαιρότητα των τελευταίων ημερών, σχετικά με τους διαγωνισμούς για το περίπτερο του Λ.Τ. στο Κάστρο και τις εξελίξεις τους, άρχισαν να απαντώνται τα αρχικά ερωτήματα που με βασάνισαν απ΄ την αρχή της θητείας μας. Που σημαίνει πως η νύφη (δηλ. το Λ. Ταμείο) δεν ήταν αδικαιολόγητα πολύφερνη σαν νύφη, αφού έχει και ιδιαίτερα ελκυστική προίκα!  Εταιρείες σφάζονται στην ποδιά της, διαβάζουμε, εκατομμύρια από δω, εκατομμύρια από κει, οι σωστές αποφάσεις αναζητούνται και οι ερμηνείες τους μπαίνουν στο τραπέζι όπου οι παίχτες, σαν έτοιμοι από καιρό έχουν πάρει ήδη τις θέσεις τους και μάλιστα ενίοτε τις κελαηδάνε στα ερτζιανά…

Στην πολιτική τελικά συμβαίνουν περίεργα πράγματα: Εκεί που οι απορίες αρχίζουν και μαζεύονται, η μια δίπλα στην άλλη, σαν τους επιβάτες που περιμένουν στην στάση του τραμ, συμβαίνει κάτι, κι όλες μαζί χώνονται στο όχημα απαντημένες! Κάτι αντίστοιχο συνέβη κι εδώ. Με τις πρόσφατες εξελίξεις στο θέμα των διαγωνισμών, δεν απαντήθηκαν μόνο οι απορίες για τον καημό των πολλών “γαμπρών” για το Λιμενικό Ταμείο, αλλά ήταν η αρχή του κουβαριού για να ερμηνευτούν και πάρα πολλά άλλα πράγματα, όπως και συμφωνίες της προεκλογικής περιόδου, οι οποίες εν πολλοίς μας οδήγησαν στο σημερινό αποτέλεσμα…

Αποδείχτηκε όμως και πόσο σοφή ήταν η απόφαση των συναδέλφων μου της αντιπολίτευσης στο δημοτικό Συμβούλιο, να μην με ψηφίσουν για το Λ.Τ.  Ομολογώ πως δεν θα ήμουν κατάλληλος για να διαχειριστώ ή να συμμετέχω στην λήψη τέτοιων αποφάσεων. Εμείς οι ναυτικοί άλλωστε μπορεί να ξέρουμε από λιμάνια κι από λιμενικές εγκαταστάσεις, από μπίζνες όμως κι από ντρίπλες οικονομικού περιεχομένου είμαστε σκράπες. Ή όπως πιο παραστατικά το έλεγε ένας παλιός θυμόσοφος συνάδελφος της αρμύρας, για να εξηγήσει την αποτυχία μας στις μπίζνες “και λαχεία να προσπαθήσει να πουλήσει ο ναυτικός, θα του τα πάρουν οι γλάροι απ΄ το κοντάρι κι αυτός δεν θα πάρει χαμπάρι τίποτες…”

Ζαλισμένος τελικά από όλα τούτα τα αποκαλυπτικά που αιφνιδίως μου προέκυψαν και που δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω, έκανα το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό: Στρώθηκα για να παρακολουθήσω μια αθάνατη ελληνική κωμωδία με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, εκείνη με το φοβερό και διαχρονικό δίλημμα “Παπαρίζος ή Γιαλουρέας“… Και το ευχαριστήθηκα, δεν ξέρετε πόσο…

***

(*) Ο Νίκος Γαζής είναι συνταξιούχος Αρχιπλοίαρχος του Ε.Ν. & δημοτικός σύμβουλος του Δήμου  Λευκάδας με την Δημοτική Παράταξη “ΔΙΑΥΛΟΣ’ του Κώστα Γληγόρη (Φλούδα)