Ως «πολύ αριστερός» ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας, έχει την αδιαμφισβήτητη ικανότητα να μετασχηματίζει την εικόνα του, ανάλογα με τις περιστάσεις. Εκείνο όμως που μας αφήνει αδιευκρίνιστο κατά τους μετασχηματισμούς του, είναι με ποιον ακριβώς τρόπο συγκαταλέγεται στους ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες, στην ευρωπαϊκή κεντρο-αριστερά. Αυτά ως προς το σήμερα. Επειδή όμως δεν πιστεύουμε ότι οι επίμαχοι κυβερνητικοί «μετασχηματισμοί» μπορούν να φωτίσουν τα παρασκήνια της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας, θα θέλαμε τουλάχιστον να γνωρίζουμε με ποιον ακριβώς τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κυβερνά ως προοδευτικό κέντρο.

Αν τώρα, με τις «εξομολογήσεις» του κ. πρωθυπουργού, και όχι μόνο αυτού, συνδυάσουμε τα ευχολόγια και τις διακηρύξεις ότι στον πολιτικό τομέα γίνεται μια τεράστια προσπάθεια ανάδειξης της φιλελεύθερης δημοκρατίας, ότι πραγματικοί κίνδυνοι δεν υπάρχουν – και αυτοί απειλούν ιδίως την κυβερνητική ομάδα – κι ότι όσα περί του αντιθέτου λέγονται πηγάζουν από την έμφυτη και μόνο δυσπιστία ή κακοπιστία των αντιπολιτευομένων, αρκεί να πούμε ότι σχεδόν κάθε μέρα συμβαίνει κάτι δυσάρεστα εξαντλητικό για την ελληνική κοινωνία.

Ο καταπονημένος από σωρεία αναληθειών ελληνικός λαός, επέδειξε, είναι αλήθεια, σε μεγάλο βαθμό, κατανόηση και καλή πίστη στις εκάστοτε κυβερνητικές διαβεβαιώσεις. Όμως, σ’ όλο αυτό το κυβερνητικό διάστημα, του κ. Τσίπρα, διαδραματίστηκαν γεγονότα που, σωρευτικά, βαραίνουν πια στην κρίση του. Τα νεφελώματα  και οι αυταπάτες έχουν αρχίσει να διαλύονται.

Τα νεφελώματα έχουν κάποιο κοινό χαρακτηριστικό. Απόκρουση παντός είδους κινήσεων φορέων που, μέσα στη γενική υποτονικότητα, συντηρούν ακόμη την κριτική και το ελεύθερο φρόνημα. Γιατί σήμερα, καλώς ή κακώς, ούτε οι διεκδικήσεις των εργαζομένων προβάλλονται από τους ιδίους  ιδιαίτερα, ούτε για τα εθνικά θέματα γίνονται μαχητικές εκδηλώσεις. Το πολιτιστικό κίνημα όμως δεν ανέστειλε τη δραστηριότητά του, ο δε τύπος, όταν δεν είναι εξωνημένος, προσπαθεί και ασκεί το έργο του ελέγχου και της κριτικής. Ιδού λοιπόν πού στοχεύει βραχυπρόθεσμα  ο ΣΥΡΙΖΑ με τις εφεδρείες του: στο να καρπωθεί σοσιαλδημοκρατικά ψηφοθηρικά οφέλη αποκρούοντας και παράλληλα προσεταιριζόμενος τους σοσιαλδημοκράτες, εκμεταλλευόμενος τη σχετική ηρεμία. Όσον αφορά στην μακροπρόθεσμη στόχευση του: η διατήρηση της εξουσίας αγνοώντας τα πάθη, που  ο ίδιος έχει προκαλέσει σ΄ έναν ολόκληρο λαό!

Οι διακηρύξεις είναι γνωστές. Το επίκεντρο της κυβερνητικής επιχειρηματολογίας αποτελεί η επίκληση υπαρκτών εθνικών κινδύνων και σε συνέχεια αρκετά οράματα για την ανύπαρκτη οικονομική ανάπτυξη και τη συμπόρευση- την οποία είναι αμφίβολο αν πιστεύει, αλλά χρησιμοποιεί- με τη μεγάλη ευρωπαϊκή κοινότητα. Δεν είναι του παρόντος  σημειώματος να αναζητηθεί ο χαρακτήρας της κρίσης στα εθνικά ζητήματα ή η λύση τους, ούτε και να δούμε το περιεχόμενο της αναπτυξιακής πολιτικής. Μπορεί όμως να επισημάνει κανείς ότι οι προσανατολισμοί της εξωτερικής πολιτικής αλλά και το αναπτυξιακό πρόγραμμα εις βάρος των εργαζομένων και των συνταξιούχων –βασικό στοιχείο του ΣΥΡΙΖΑ- δεν εκφράζουν ούτε τα αισθήματα ούτε και τις προσδοκίες της κοινωνίας μας.

Δεν εκφράζουν, ιδίως, το Κίνημα Αλλαγής.

Αξίζει να επισημάνουμε την κυριότερη μέθοδο που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να αποδυναμώσει την κλίμακα πάνω στην οποία πατεί και ανέρχεται δυναμικά το Κίνημα Αλλαγής: εμφανίζεται ως δημοκρατικό-σοσιαλιστικό κέντρο.

Το σχήμα είναι απλό: από τη μια τα αιτήματα της κοινωνίας. Από την άλλη, οι αγορές, που έχουν φτάσει στο έσχατο όριο «θυσιών» για τη χώρα μας, έτσι που οι δραστηριότητές τους να καταντούν ασύμφορες. Και πάνω απ’ όλους μια κυβέρνηση που φροντίζει να περισώσει το κλυδωνιζόμενο σκάφος της οικονομίας και να ισοζυγίσει τα «συγκρουόμενα στρατόπεδα», με το προσωπείο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Κατόπιν τούτου, τι περισσότερο μπορεί να προσφέρει το Κίνημα Αλλαγής; λένε ή υπονοούν.

Εκτός από μερικούς κονδυλοφόρους, κανείς Έλληνας δεν έχει πάρει στα σοβαρά τα περί «ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας» του παρατηρητή κ. Τσίπρα και των περισσότερων  στελεχών του. Η διάρθρωση και η κατανομή των εισοδημάτων και η συμμετοχή των εργαζομένων στον οικονομικό προγραμματισμό είναι τέτοια που αποτελεί  μέγιστη υποκρισία και υπερβολή ότι συντελείται ποιοτική μεταβολή των όρων ζωής στη χώρα μας προς όφελος των εργαζομένων, των συνταξιούχων, της πρόνοιας, της παιδείας και εν τέλει της κοινωνίας.

Είναι ακριβώς αυτή η πολιτική στιγμή που επιχειρείται η κηδεμόνευση της ελληνικής πολιτικής ζωής, κυρίως η κηδεμόνευση του Κινήματος Αλλαγής, που προσπαθούν να διεμβολίσουν  σήμερα ο  ΣΥΡΙΖΑ και αύριο η  ΝΔ.

Οι μέθοδοι  έχουν  την σημασία τους διότι καταδεικνύουν ψεύδη, υποκρισίες και  εξουσιαστικές μεταλλάξεις αλλά συγχρόνως αναδεικνύουν την σοβαρότητα, την σταθερότητα και την αταλάντευτη προοδευτική πορεία του Κινήματος Αλλαγής!

Μώρου Ισμήνη

Μέλος Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής

Κίνημα Αλλαγής