ΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΜΕ ΛΑΜΠΡΟΤΗΤΑ Η ΠΡΟΧΕΙΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΤΟΥ ΑΙΡΕΤΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΑΣΠΡΟΓΕΡΑΚΑ

Την Κυριακή των Μυροφόρων 22 Απριλίου 2018, μετά το πέρας της Δοξολογίας του Όρθρου, τελέστηκε με λαμπρότητα στο Καθολικό της Ιεράς Μονής, κατά την Εκκλησιαστική τάξη, υπό των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Λευκάδος και Ιθάκης κ.κ. Θεοφίλου και Προικοννήσου κ.κ. Ιωσήφ, η Προχείριση και η Ενθρόνιση του αιρετού Καθηγούμενου της Ιεράς Μονής Πανοσιολογιοτάτου Αρχιμανδρίτου Νικηφόρου Ασπρογέρακα.

Στο χαρμόσυνο αυτό γεγονός για την Ιερά Μονή συμμετείχαν Καθηγούμενοι, Γερόντισες και αντιπρόσωποι Ιερών Μονών της Εκκλησίας της Ελλάδος και του Αγίου Όρους, πολιτικές και στρατιωτικές Αρχές της νήσου καθώς και πλήθος πιστών που από νωρίς κατέκλεισαν του χώρους της Ιεράς Μονής.

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας ακολούθησε κέρασμα και στη συνέχεια Μοναστηριακή Τράπεζα πρός όλους τους προσκυνητές.

ΕΚ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ

ΛΕΥΚΑΔΟΣ

ΕΝΘΡΟΝΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ 22ας ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2018

«Τί σοι δῶρον προσάξω, τῆς εὐχαριστίας, ἀνθ΄ ὧν περ ἀπήλαυσα Δέσποινα Φανερωμένη;

Τοιγαροῦν δοξάζω, ὑμνολογῶ καί μεγαλύνω, σοῦ τἠν ἄφατον  πρός με συμπάθειαν ».

Σεβασμιώτατοι Ἃγιοι Ἀρχιερεῖς,

Πανοσιολογιώτατοι Ἃγιοι Καθηγούμενοι
Ὁσιώτατες Γερόντισσες, Μοναχοὶ καὶ Μοναχαί,
Ἐντιμώτατοι Ἂρχοντες τῆς Τοπικῆς μας κοινωνίας

Λαέ τοῦ Θεοῦ Εὐλογημένε. Χριστὸς Ἀνέστη!

Κατὰ τὴν ἱερὰν ταύτην στιγμήν, κατὰ τὴν ὁποίαν μετὰ δέους καὶ φόβου ἐνατενίζω τὰ τελεσιουργούμενα σήμερον, ἡ καρδία μου σκιρτᾶ καὶ δονεῖται, διότι «βουλῇ καὶ εὐδοκίᾳ καὶ χάριτι Θεοῦ» ἀξιώνομαι, τὸ ἀπροσμέτρητον πνευματικὸν βάρος καὶ τὴν ἄρρητον ἠθικὴν εὐθύνην τῆς ἡγουμενικῆς διακονίας τῆς εὐκλεοῦς καὶ παλαιφάτου Ἱερᾶς καὶ Ἱστορικῆς Μονῆς τῆς Πεφανερωμένης Λευκάδος.

Αἶνον καὶ δοξολογίαν ἀναπέμπει ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Ἀναστάντα Κύριον, διότι μὲ τὴν ἄπειρον συγκατάβασίν Του χειραγώγησε τὸ πηδάλιον τῆς νοητῆς τῆς Φανερωμένης ὁλκάδος εἰς εὔδιον λιμέναν, ἀφοῦ τὸν ζόφον καὶ τὸν κλυδωνισμὸν τὸν μετέβαλεν εἰς νηνεμίαν καὶ γαλήνην. Τὸν γνόφον τοῦ χειμῶνος διαδέχθηκε ἡ Ἂνοιξις. Τὴν Μεγάλη Παρασκευὴν διαδέχθηκε ἡ Ἀνάστασις.

Πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως, εὐεργετηθέντες μέχρι τῆς σήμερον ἀπὸ τὸν εὐεργέτην πάντων τῶν ἀνθρώπων Τριαδικὸν Θεὸν καὶ ἀπὸ τὴν Ἁγίαν Αὐτοῦ Ἐκκλησίαν, δοξολογίαν ἀναπέμπομεν πρὸς τὸ ὑπερύμνητον ἅγιον ὄνομά Του, διότι καὶ πάλιν ἐπέβλεψε ἐπὶ τὴν ἐμὴν μετριότητα. Καὶ νῦν τυγχάνομεν καὶ τούτου τοῦ Θείου ἐλέους, καὶ ἀνυψεῖ ἡμᾶς εἰς τὸ ὕψος τοῦ Ἡγουμενικοῦ ἀξιώματος, πρὸς στερέωσιν καρδιῶν καὶ σωτηρίαν ψυχῶν, ὑπὲρ τῶν ὁποίων ὁ Θεάνθρωπος ἀπέθανε.

Καὶ τὴν ἰδικὴν μου ἐλαχιστότητα τὴν κατηύθυνε, μαζὶ καὶ ἡ εὐμενὴς καὶ τιμία ψῆφος τῶν συμμοναστῶν μου, εἰς τὸν ἡγουμενικόν θρόνον, καλώντας με ὃπως ἐπαυξήσω καὶ μεταλαμπαδεύσω τὸν πνευματικὸν θησαυρόν, τόν κληροδοτούμενον ἀπὸ σπουδαῖες μορφές, οἱ ὁποῖες λάμπρυναν καὶ δόξασαν τήν τοπικήν Ἐκκλησίαν καὶ ἁγίασαν μὲ τὸ ἦθος καὶ τὴν βιοτήν των τὸν ἐράσμιο Θρόνον τῆς Κυρᾶς.

Νῦν πληροῦμαι πνευματικῆς χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως εἰς τὴν ἐνθύμησιν αὐτῶν ἀλλὰ καὶ λυγίζω ἀφουγκραζόμενος, ὅπως ὁ Μωυσῆς τὴν οὐράνιον φωνήν τοῦ Κυρίου Του στὸ Θεοβάδιστον Ὄρος. «Λῦσαι τὸ ὑπόδημα ἐκ τῶν ποδῶν σου, ὁ γὰρ τόπος ἐν ὧ σὺ ἔστηκας, γῆ ἁγία ἐστί».

Ἔμφοβος καὶ περιδεής, ἐγὼ «γῆ καὶ σποδός», ἀναλογίζομαι τὸν βαρὺν Σταυρόν τῆς αὐταπαρνήσεως, ἀναμετρῶ τὴν ἀνεπάρκειαν τῶν ἡμετέρων δυνάμεων καὶ συναισθανόμενος τήν ἐμήν μηδαμινότητα προσκυνῶ εὐλαβικῶς ἐνώπιον τῆς περιπτύστου Εἰκόνος τῆς Ἐφόρου τῆς Μονῆς καὶ τῆς Νήσου, Τῆς Κυρᾶς Φανερωμένης. Ἐκζητῶ ταπεινῶς τὴν πρὸς τὸν Ὑϊόν Της καὶ Θεὸν πρεσβεία καὶ μεσιτεία ὅπως προσπέψῃ εἰς ἐμὲ τὸν ἐλάχιστον, τὴν Θείαν Χάριν «τὴν τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τὰ ἐλλειπῆ ἀναπληροῦσα».

Ὑποκλίνομαι μπροστὰ εἰς τὴν Ἄχραντον μορφήν Της, μετὰ εὐγνωμονούσης καρδίας διὰ τὴν δαψίλειαν τῶν ἀγαθῶν καὶ δωρεῶν Της. Ἀσπάζομαι τὴν πάνσεπτον καὶ περικαλλὴν Εἰκόνα της, ἱκέτης λιπαρὸς εἰς τὴν Χάριν Της, ἵνα ἵσταται φρουρὸς καὶ ἀρωγὸς εἰς τὸ νέο ξεκίνημα τοῦ πανίερου σκηνώματός Της.

Διότι, «μὴ ἐννοῶν μόνο τὴν τιμὴν ἀλλὰ ὁρῶν καὶ τοὺς κινδύνους» ἀνέρχομαι εἰς τὰς βαθμίδας τοῦ ἁγίου τούτου Θρόνου, ἐνατενίζοντας μετὰ φρίκης ἱερᾶς τὴν ἀνηφορικὴν καὶ τραχεῖαν ὁδὸν τῆς ἡγουμενίας, τὸ δυσβάσταχτον ἄχθος τῆς εὐθύνης, τὴν στενοτάτην καὶ τεθλιμένην ὁδόν.

Ὁ Βασίλειος ὁ Μέγας ἐπισημαίνει ὅτι ὁ ἡγούμενος «συναθλοῖ τοῖς ἰσχυροῖς, τῶν ἀδυνάτων βαστάζει τὰ ἀσθενήματα καὶ πάντα ποιεῖ καὶ λέγει πρὸς καταρτισμὸν τῶν συνόντων». Βρίσκεται «ἐν ἐπιμελείᾳ ψυχῶν αἵματι Χριστοῦ ἐξηγορασμένων» διὰ τοῦτο ὀφείλει κατὰ τὸν Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν νὰ εἶναι «σκεῦος εἰς τιμήν, ἡγιασμένον καὶ εὔχρηστον τῷ Δεσπότῃ, εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἡτοιμασμένον».

Διὸ κλίνω εὐλαβικῶς τὸν αὐχέναν εἰς τὸν Κύριο τῆς δόξης, εὐπειθῶς ἀποδέχομαι τὴν ἐτυμηγορίαν Του, ἀγογγύστως ὀφείλω νὰ ἄρω τὸν Σταυρόν. Ἀλλὰ εἰς τὰ ὦτα μου ἠχεῖ παραμυθητικῶς ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ: «ἴσχυε καὶ ἀνδρίζου· μὴ δειλιάσεις, μηδὲ φοβηθῇς, ὅτι μετὰ σοῦ Κύριος ὁ Θεὸς εἰς πάντα, οὗ ἐὰν πορεύῃ». Καὶ ἐκ βάθους καρδίας «Ὁμολογῶ τὴν χάριν, κηρύττω τὸν ἔλεον, οὐ κρύπτω τὴν εὐργεσίαν».

Αὐτὴν τὴν Χάριν καὶ τὸ ἔλεος, ἀδερφοί μου, κηρύττω, ἡ ὁποία συνόδευε καὶ κατηύθυνε τὰ διαβήματά μου, χειραγωγοῦσε ἄλλοτε φανερὰ καὶ ἄλλοτε ἄδηλα τὰ κινήματα τῆς ζωῆς καὶ τῆς σκέψης μου καὶ μὲ καθιέρωσε στὸν εὐλογημένον τόπον τῆς γεραρᾶς καὶ σεβασμίας Μονῆς τῆς Πεφανερωμένης Λευκάδος νὰ διακονῶ πενήντα χρόνια, ἀπὸ τῆς παιδικῆς ἡλικίας ἕως τῆς σήμερον.

Ἡ ἁγιότητα τοῦ χώρου, ἡ ἀκοίμητη προστασία τῆς Θεομήτορος, ἡ ἁπτὴ παρουσία Της, ζῶσα πραγματικότητα, συνετάραξε τὰ μύχια τῆς ψυχῆς μου. Ἀφοσιωθήκαμε εἰς τὴν Θεοτόκον μετὰ γνησιότητος καὶ αὐταπαρνήσεως καὶ ὁραματιστήκαμε νὰ ἀναδείξωμεν τὸν οἶκο Της καὶ νὰ συγκεντρώσωμεν τὰ τέκνα Της, «ὅν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τὰ νοσσία ἑαυτῆς ὑπὸ τὰς πτέρυγας».

Ἀπό τῶν τελευταίων δεκαετιῶν τοῦ περασμένου αἰῶνος ἡ Μονή διανύει  νέαν περίοδον ἀναβιώσεωςς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ αὐτῆς ρόλου. Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης κυρός Νικηφόρος, προσδοκώντας εἰς τήν δημιουργίαν μιᾶς πνευματικῆς ἑστίας, βασισμένης εἰς  τήν ὀρθόδοξον μοναστικήν βιοτή, εὐλογοῦσε καί ἐνθάρρυνε τάς κατά καιρούς προσπαθείας κληρικῶν καί λαϊκῶν διά τήν φροντίδα καί τήν στήριξιν τῆς Μονῆς.

Φύλακες κατά τά τελευταία ἒτη ἦσαν ὁ μπάρμπα Ἀποστόλης καί ἡ θειά Γιάννα, ἀξιαγάπητοι καί σεβάσμιοι γέροντες, συγγενεῖς ἡμῶν ἐκ τῶν Ἀσπρογερακάτων, οἱ ὁποῖοι μετά ζήλου καί αὐταπάρνησεως προσέφεραν μέχρι τῆς ἐσχάτης πνοῆς τάς ὑπηρεσίες των εἰς τον χῶρον  καί τούς προσκυνητάς.

Εἰς αὐτην τήν συγκυρίαν. στίς 8 Ἰουλίου τοῦ 1972, παιδίον δώδεκα ἐτῶν, ἦλθα ὑπό τῆς προστασίας αὐτῶν, διά νά διακονήσω τόν ἱερόν χῶρον καί παραλλήλως νά ὁλοκληρώσω τάς ἐγκυκλίους σπουδάς εἰς τό  Γυμνάσιον τῆς Λευκάδος.

Τότε ἄρχισαν τά πρῶτα  βήματα είς τόν χῶρον  τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καί γεννήθηκε ἡ φλόγα εἰς τήν ἐμήν ψυχή ὅπως διακονήσω τά θεῖα σκηνώματα διά νά μή μείνῃ ἄσβεστον τό καντήλι τῆς Κυρᾶς, νά σημάνουν ξανά τά τάλαντα καί τά σήμαντρα, τά ὁποῖα ἐπί πολλῶν ἐτῶν εἶχαν σιγήσει. Ὁ Θεός καί ἡ Παναγία Μητέρα Του, πάρ΄ ὅτι ἀνάξιος,  ἀξίωσαν ἐμέ ἐν ἔτει 1987, ὅπως ἐνδυθῶ τό  τῆς Ἱερωσύνης ἔνδυμα ὑπό τοῦ πνευματικοῦ ἡμῶν πατρός κυροῦ Νικηφόρου. Κατά τό ἑπόμενον ἔτος μετά  τῆς  χειροτονίας ἡμῶν εἰς πρεσβύτερον καί  ὑπό τῆς εὐλογίας  τοῦ Γέροντος μου, ἀνέλαβα τήν ὑπεύθυνον θέσιν τοῦ Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς.

Κατεβλήθησαν τιτάνιες προσπάθειες διὰ τὴν ἀνακαίνισιν τῆς Μονῆς καὶ τὴν ἀνοικοδόμησιν τοῦ κτηριακοῦ της συγκροτήματος. Προσπάθειες, οἱ ὁποῖες πολλὲς φορὲς προσέκρουσαν σὲ ἐμπόδια καὶ ἀντιξοότητες, σὲ παντοειδεῖς δοκιμασίες καὶ πειρασμούς.

Καὶ ἰδού, σήμερον, Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων, εἶναι λαμπρὰ ἡ πανήγυρις ὃλων, κυρίως καὶ ίδιαιτέρως τῶν πατέρων καὶ ἀδελφῶν συμμοναστῶν μου. Ἀλλὰ καὶ ὃσων ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν ἐκοπιάσαμεν, ἀγωνιστήκαμεν καὶ ἀναλωθήκαμεν εἰς τὴν διακονίαν τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Μονῆς καὶ εἰς τὴν προσπάθειαν διαφυλάξεως, ἀναδείξεως καὶ προβολῆς τοῦ ἡγιασμένου αὐτοῦ χώρου. Μὲ τὴν προσδοκία νὰ ἀνακτήση ἡ Ἱστορικὴ καὶ παλαίφατος Ἱερὰ Μονὴ τῆς Φανερωμένης τὴν αἲγλην καὶ τὴν ἀναγνώρισιν, ἡ ὁποία ἁρμόζει εἰς τὸ ἱερὸν σκήνωμα τῆς Κυρίας τῶν ἀγγέλων. Σημαντικοτάτη καὶ καθοριστικὴ ὑπῆρξε ἡ δωρεὰ τῆς μακαριστῆς Μεγάλης Εὐεργέτιδος Μαρίας Αἰγιαλείδου. Κοπιώδης καὶ ἀνιοδιοτελῆς ἡ προσφορὰ τῶν Πολιτικῶν μηχανικῶν κ. Ἀναστασίου Λιάκου καὶ τῆς συζύγου του Ἀθανασίας Λιάκου – Κούρτη.

Τοῦτο τὸ ἔργον ἀπετέλεσε ἐκ τῶν πρωταρχικῶν στόχων τῆς μοναχικῆς ἡμῶν βιοτῆς καὶ παρουσίας ἐνθάδε. Ἦτο δι᾿ ἡμᾶς τὸ ἀκριβὸν τάμα καὶ ἡ ἱερὰ ὑπόσχεσις νὰ προσφέρωμεν καὶ τὴν τελευταίαν ἱκμάδα τῶν ἡμετέρων δυνάμεων διὰ τὴν προάσπισιν τῶν θεσμίων καὶ τῶν ἱερῶν παραδόσεων τῆς ἀμωμήτου πίστεως, τοῦ Ἀνατολικοῦ Ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ εἰς τὸν ἱερὸν τούτον χῶρον. Ὁ συνεχής καὶ ἀδιάλειπτος ἀγὼν διὰ τὴν διαφύλαξιν καὶ κατοχύρωσιν τοῦ μοναχικοῦ χαρακτῆρος τοῦ τόπου αὐτοῦ ὑπῆρξε ἡ ἰδική μας καθημερινότης, ἡ νυχθημερὸν κοπιώδης, ἀγωνιώδης καὶ ἐξουθενωτικὴ μέριμνα καὶ φροντίδα.

Καὶ οὐδέποτε, ἀδελφοί μου, ἐκάμφθη ὁ πόθος καὶ ἡ σθεναρὰ ἐπιθυμία τῆς ἀνασυστάσεως τοῦ εὐκτηρίου οἴκου τῆς Κυρᾶς μας, οὐδέποτε ὑπαναχώρησε ἡ φλόγα τῆς μοναχικῆς ἀφοσιώσεως εἰς τὸν πανεύοσμον λειμώναν τῆς Βασίλισσας τοῦ Κόσμου καὶ τῆς καρδίας ἡμῶν, τῆς καρδίας τῶν ἀπανταχοῦ τῆς γῆς Λευκαδίων.

Τὴν ἱερὰν ταύτην στιγμήν, ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τραπέζης εἰς τὴν ὁποίαν προσεδώσαμεν τὰς μοναχικὰς ὑποσχέσεις καὶ ἐχειροτονήθημεν εἰς διάκονον καὶ ἱερέαν, διαβεβαιοῦμεν ἅπαντας ὑμᾶς ὅτι, ὁ ἀγών οὗτος ὑπῆρξε ἁγνὸς καὶ ἀνιδιοτελής, καρδιακός, ἔνθερμος, ἀνυστερόβουλος καὶ θυσιαστικός, ἄνευ τῆς παραμικρᾶς προσπαθείας ἀποκομίσεως ἰδίων ὀφελῶν.

Ἠ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἀφουγκραζόταν ἀπὸ τὸν Θρόνον Της καὶ κατευόδωνε καὶ εὐλογοῦσε, ἀντιδώριζε τοὺς κόπους καὶ τὶς θυσίες μὲ τὸ ἄπειρο ἔλεος καὶ τὴν Θεομητορικὴν σκέπη Της. «Πῶς μὴ θαυμάσωμεν τὴν περὶ ἡμᾶς σου Θείαν πρόνοιαν Πανάχραντε;».

Ἀδελφοί μου, ἐγκαινιάζοντες σήμερον τὴν ταπεινὴν ἡμῶν διακονίαν αἰσθανόμεθα ὡς χρέος ἐποφειλόμενον ὅπως ἐκφράσωμεν πρῶτον μὲν δοξολογίαν ἐκ βαθέων εἰς τὸν Κύριον καὶ Δομήτορα τῆς Ἐκκλησίας Χριστό, τὸν ἐλεοῦντα ἡμᾶς ἀδειαλείπτως. «Πληρωθήτω τὸ στόμα μου αἰνέσεως, Κύριε, ὅπως ὑμνήσω τὴν δόξαν σου, ὅλην τὴν ἡμέραν τὴν μεγαλοπρέπειάν σου. Δόξα τῇ σῇ προνοίᾳ, ἀγαθέ. Δόξα τῇ σῇ χρηστότητι. Δόξα τῷ πρὸς ἡμᾶς σου εὐσπλάγχνῳ βουλήματι».

Ὁμοῦ ἐν εὐφήμῳ στόματι γεραίρομεν τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Χαῖρε, Θεογεννῆτορ Παντάνασσα, τῶν οὐρανῶν ὑψηλοτέρα, τῆς Λευκάδος ἡ ἀντίληψις καὶ προστασία βεβαία. Μὴ ἀντανέλῃς τὴν ἀρωγήν σου ἀφ᾿ ἡμῶν ὅτι τῇ σῇ προστασίᾳ προστρέχομεν ἐν νυκτὶ καὶ ἡμέρᾳ.

Δεύτερον δὲ ὁλόψυχες εὐχαριστίες ἐκφράζομεν πρὸς τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Λευκάδος καὶ Ἰθάκης κ. Θεόφιλον. Τὸν πνευματικόν μας πατέρα καὶ ποιμενάρχην. Τὸν εὐχαριστοῦμεν διὰ τὴν σημερινὴν ἡμέραν. Ἠγαθύνθη ὃπως εὐλογήση καὶ τιμήση τὴν ἐμὴν μετριότητα, μετὰ τῆς ἰδιαιτέρου ταύτης τελετῆς ἐπὶ τῆ προχειρίσει μοι εἰς Καθηγούμενον. Τὴν βαθυτάτην ἀγάπην καὶ τιμὴν πρὸς τὴν αὐτοῦ Σεβασμιότητα ἀνταποδίδωμεν, διαβεβαιοῦντες ὅτι ἀλληλέγγυοι συγκυρηναῖοι ἐσόμεθα εἰς οἱαδήποτε ἐργώδη προσπάθειαν αὐτοῦ.

Ἐπίσης ὀφείλομεν χάριτας καὶ εὐγνωμοσύνην πρὸς τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Προικοννήσου κύριον Ἰωσήφ, ἀδελφὸν τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μονῆς τὸ πάλαι, διὰ τὴν συμμετοχήν του εἰς τὴν σημερινὴν ἡμέραν. Σᾶς εὐγνωμονοῦμεν Σεβασμιώτατε διότι εἰσοδεύσατε ἡμᾶς εἰς τὸ Ὀρθόδοξον μοναχικὸν πνεῦμα. Μᾶς ἐγνωρίσατε τὸν ἀκραιφνὴν Μοναχισμόν, τὸν τοῦ ἁγίου Ὂρους τοῦ Ἂθωνος.

Πρὸς τοὺς φιλόθεους Ἡγουμένους καί τῶν ἐκπροσώπων αὐτῶν, τὶς Ὁσιώτατες Γερόντισσες καὶ λοιποὺς κληρικοὺς, μοναχοὺς καὶ μοναχὰς διὰ τὴν συμμετοχὴν αὐτῶν εἰς τὴν χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν ταύτην, οἱ ὁποῖοι “οὐκ ὤκνησαν μακρὰν ὁδὸν πορευθῆναι”, διὰ νὰ ἑνώσωσιν τὰς ἑαυτῶν προσευχὰς μετὰ τοῦ τιμῶντος ἡμᾶς εὐλογημένου λαοῦ, ὃπως ἀναδειχτῶ δόκιμος καὶ ἀνεπαίσχυντος ἐργάτης εἰς τὴν νέαν ταύτην διακονίαν μου.

Πάντας ὑμᾶς, τοὺς “ἐν ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις” εὑρισκομένους, ἀπὸ τὰ μύχια τῆς ψυχῆς εὐχαριστῶ διὰ τὴν πρὸς τὴν ἐμήν ταπεινότητα καὶ πρὸς ἃπασαν τὴν Ἀδελφότητα τῆς Μονῆς αὐτῆς ἀγάπην καὶ τιμήν, ἀλλὰ καὶ διὰ τὸν κόπον, εἰς τὸν ὁποῖον ὑπεβλήθητε διὰ νὰ λαμπρύνετε μετὰ τῆς παρουσίας ὑμῶν καὶ πολλαπλασιάσετε τὴν χαρὰν τῆς πανηγύρεως αὐτῆς.

Μεθ᾿ ἱερᾶς συγκινήσεως ἀναμιμνήσκομαι, ἰδίᾳ αὐτὴν ταύτην τὴν στιγμήν, τῆς ὑψηλῆς πνευματικῆς μορφῆς τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος ἡμῶν κυροῦ Νικηφόρου καὶ καταθέτω αἰσθήματα βαθυτάτης εὐγνωμοσύνης καὶ υἱϊκοῦ σεβασμοῦ. Ἡ πατρικὴ αὐτοῦ ἀγάπη καὶ οἱ ἄοκνες διδαχὲς σφράγισαν τὴν ἡμετέραν μοναχικὴν καὶ ἱερατικὴν συνείδησην καὶ ἐδίδαξαν ὃπως ἐνστερνίζομαι ὡς μοναδικὸν σκοπὸν τῆς ζωῆς μου τὸ ἔργον τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του. Κατέλιπε εἰς ἐμὲ παρακαταθήκη καὶ κληρονομία τὴν εὐχὴν του, δικλείδα ἀσφαλείας εἰς τοὺς κλυδωνισμοὺς καὶ τὰς δοκιμασίας τοῦ βίου.

Προσέτι εὐγνωμόνως καὶ καρδιακῶς εὐχαριστῶ τοὺς πνευματικοὺς πατέρας καὶ ἀδελφούς, ἀπαράμιλλα πνευματικὰ καὶ ἠθικὰ ἀναστήματα, οἱ ὁποῖοι ὑπῆρξαν συνοδοιπόροι τοῦ βίου μου. Γαλούχησαν τὸ ἡμέτερον πνεῦμα διὰ τῶν ναμάτων τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, οἰκοδόμησαν τὸ ἐκκλησιαστικὸν ἡμῶν φρόνημα καὶ συνένωσαν τὰς ἱλαστηρίους προσευχάς των διὰ τὴν στερέωσιν «ἐπὶ πέτραν» τοῦ οἴκου τῆς Θεοτόκου τῆς Πεφανερωμένης.

Μὲ δέος καὶ βαθυτάτην συγκίνησιν ἐνθυμοῦμαι αὐτὴν τὴν ἱερὰν στιγμὴν τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Θερμοπυλῶν κ. Ἰωάννην, ποδηγέτην τῆς ζωῆς μου ἀπὸ τὰ πρῶτα βήματα, καθὼς καὶ τὴν μεγάλην καὶ σεμνὴν σύγχρονη πατερικὴ μορφὴ, τὸν μακαριστόν μοι γέροντα Γεώργιον Καψάνη. Προσέτι δὲ τὸν ἀγαθὸν καὶ πρᾶον καὶ ἀνιδιοτελὴν παπα-Θανάση τῶν Ἰωαννίνων.

Αὐτήν τὴν ἱερὰ στιγμὴ ἀναμιμνήσκομεν τὴν ἀγάπην καὶ τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Μωϋσέως τοῦ ἁγιορείτου. Καθὼς ἐπίσης τὴν ἐξέχουσα μεγάλην μορφὴν τοῦ Γέροντος Ἀλεξίου τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ξενοφώντος τοῦ Ἁγίου Ὸρους, τοῦ ὁποίου ἡ πατρικὴ ἀγκαλιὰ καὶ ἀγάπη εἶναι γνησία καὶ ἀληθινή. Εἰς περιόδους δυσχερεῖς καὶ περιπετειώδεις τυγχάναμε τῆς πατρικῆς ἀγάπης τοῦ σεβαστοῦ Γέροντος καὶ ἀνεπαύετο ἡ ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα πλησίον αὐτοῦ,  εἰς τὴν ὑπ᾿ αὐτοῦ ἱερὰν ἀδελφότητα, καὶ εἰς τὴν φιλόξενην στέγην τοῦ Κελλίου τοῦ Προφήτου Δανιήλ. Ἐκθύμως ἐκφράζομεν τὸν σεβασμόν μας πρὸς τὸν ἀγαπητὸν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμ. Ἀθηναγόρα Κολυβᾶ. Ἡ καρδιακὴ μέριμνα καὶ φροντίδα διὰ τὴν Μονὴν τῆς ἰδιαιτέρας του πατρίδος εἶναι ἐξόχως συγκινητική.

Καταθέτω εἰς τὴν ὑμετέραν ἀγάπη, χρέος ἱερόν, τὴν μνημόνευσιν τῶν μακαριστῶν ἡμῶν γονέων, ἰδιαιτέρως τῆς πολυαγαπημένης μητρός μου, τὸ ἦθος τῆς ὁποίας ἀποτέλεσε δι᾿ ἐμὲ πυξίδα καὶ γνώμονα. Ἀνέθρεψεν ἡμᾶς μετὰ πνεύματος καὶ φόβου Θεοῦ. Ἂς εἶναι ἡ μνήμη τους αἰωνία.

Λόγους εὐγνωμόνων εὐχαριστιῶν ἀπευθύνω πρὸς τὰ πνευματικά μου τέκνα τοὺς συμμοναστάς, τοὺς πατέρας καὶ ἀδελφούς συγκυρηναίους, οἱ ὁποῖοι μετὰ περισσῆς ὑπομονῆς καὶ ἀνεκτικότητος σήκωσαν αὐτοὶ κυρίως τὸν καύσωνα τῆς ἡμέρας καὶ τὸν σταυρόν, περισσότερον ἀπὸ κάθε ἄλλον. Ὡς ἀντίδωρον ταπεινὸ τῆς ἰδικῆς σας ἀγάπης ἀντιπροσφέρω πάντοτε τὴν διακονίαν μου, μὴ φειδόμενος κόπων καὶ θυσιῶν. Ἀκλινὴς καὶ εὐθύβολος δύναται ὃπως ἐκδηλωθῆ ἡ προσπάθειά μου νὰ ἀναδειχθῶ ἀντάξιος τῆς ἐμπιστοσύνης σας.

Πρὸς τοὺς Ἱερεῖς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, ἰδιαιτέρως τὸν Γενικὸν Ἀρχιερατικὸν Ἐπίτροπον π. Ἀθανάσιον Κοσμᾶν. Τούς ἀδελφικοὺς φίλους καὶ συνεργάτας, οἱ ὁποῖοι καθ᾿ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς διακονίας μου στήριξαν ποικιλοτρόπως, ἀσμένως καὶ ἀνιδιοτελῶς τὸ ἔργο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς. Τόν Νομικό  σύμβούλο τῆς Μονῆς κ. Κωνσταντῖνον Παπαγεωργίου καὶ τὸ γραφεῖον τοῦ κ. Σπυρίδωνος Φρογαΐτη.

Τὰ μέλη τοῦ Σωματείου Φίλων τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Μονῆς διὰ τὴν πολύπλευρη προσφορά τους καὶ τὸ συνεχὲς ἐνδιαφέρον τους. Τὸν εὐλογημένον λαό τοῦ Θεοῦ, ποὺ μὲ τὴν συγκινητική του ἀγάπη, καὶ τὴν προσφορά του σκλάβωσε κυριολεκτικῶς τὴν καρδιά μας. Ἀναλογίζομαι πῶς δύναμαι νὰ  ἀνταποδώσω πλήρως αὐτήν τους τὴν ἀγάπη.

Ὀφειλετικῶς εὐχαριστῶ καὶ εὐγνωμονῶ ἅπαντας τοὺς μετέχοντας καὶ συνεισφέροντας ποικιλοτρόπως εἰς τὴν σημερινὴν χαρὰν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, εἰς τὴν ἐπίσημον καὶ πανηγυρικὴν ταύτην ἡμέραν. Τὸν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμ. Ἰγνάτιον Ριγανάν, Γενικὸν Ἀρχιερατικὸν Ἐπίτροπον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἱερισσοῦ καὶ Ἁγίου Ὂρους, διὰ τὴν ὁλοπρόθυμον ἀποδοχὴν τοῦ διακονήματος τοῦ Τυπικάρη τῆς σημερινῆς ἡμέρας, καὶ τὸν ἀγαπητόν μου π. Θεοδόσιο Δενδρινὸν τὸν ἐξ Ἰθάκης.

Θερμῶς καὶ ταπεινῶς παρακαλῶ ἅπαντας ὑμᾶς, ὅπως δέησθε ὑπὲρ τῆς εὐοδώσεως τοῦ ἔργου τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἐνισχύσεως τῆς ἡμετέρας διακονίας εἰς τὸ νέον ξεκίνημα τῆς πανσέπτου Ἱερᾶς Μονῆς Φανερωμένης.

Ὁ ἰδι­κός μου ἀγώ­ν, εἶναι ἡ πατρικὴ ἐπιμέλεια καὶ φροντὶς τῆς καθ᾿ ἡμᾶς ἀδελφότητος καὶ ὅσων ἀδελφῶν ἡ Χάρις τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ ὁδηγήσει εἰς τὴν Κυρίαν Θεοτόκον. Μέριμνα διηνεκὴς καὶ ἀπαρέγκλιτος ὅπως καταστῇ ἡ Μονὴ τῆς Πεφανερωμένης κέντρον τῆς λατρευτικῆς ζωῆς καὶ τῆς Ὀρθοδόξου μοναχικῆς ἀσκήσεως, πνευματικὸν θεραπευτήριον, καθοδηγὸν εἰς τὴν Θέωσιν, συμφώνως τῶν προτύπων καὶ τῶν κανόνων τοῦ ἁγιοπατερικοῦ κοινοβιακοῦ μοναχισμοῦ.

Διότι Μονή, Σεβασμιώτατοι, Πατέρες καὶ ἀδελφοί,  δὲν συνιστοῦν τὰ κτήρια, δὲν ἀποτελοῦν αἱ αὐλαί, δὲν σηματοδοτεῖ κἄν ἐν πολλοῖς οὒτε αὐτὸ τὸ Καθολικὸν τῆς Πεντηκοστῆς, οὒτε τὰ παρεκκλήσια. Ἡ Μονή, ἡ κάθε Μονή, ὀφείλει νὰ καθίσταται τόπος, πολλῷ δέ μᾶλλον τρόπος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ ὁποῖον νὰ ἔχει ποιήση μονήν, δηλαδὴ νὰ παραμένη εἰς τὰς καρδίας ὁμοψύχων ἀδελφῶν, συνηγμένων ἐν Πνεύματι ἐπὶ τὸ αὐτό, τῶν ὁποίων «ἡ καρδία καἱ ἡ ψυχὴ μία» εἶναι. Προσδοκῶσιν δὲ ἐν ἀγῶνι καὶ ὑπομονῇ τὴν συνάντησιν μετὰ τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ. Καί, τὸ πρέπον, τὸ εὐκταῖον εἶναι, κατοικητήριον τοῦ Ἀγίου Πνεύματος νὰ εἶναι ὁ πρῶτος τῇ τάξει τῆς Ἀδελφότητος, δηλονότι ὁ Ἡγούμενος αὐτῆς.

Περαίνοντας τὸν λόγον μου, ἐκζητῶ ταπεινῶς τὰς μεσιτείας τῆς Παναγίας τῆς Φανερωμένης, τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ καὶ Νικηφόρου, τῆς σεμνῆς Πορταϊτίσσης, τῆς Τρισέβρετης Δέσποινας. Τῶν Ὁσίων πατέρων ἡμῶν Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου, Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, Ῥαφαὴλ καὶ Ἰωακεὶμ τῶν Ἰθακησίων, τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Νικηφόρου καὶ τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ. Καὶ θερμῶς παρακαλῶ τὰς δεήσεις καὶ ἱκεσίας των.

Ὑπόσχομαι ὅτι ἂν ὁ Θεὸς χαρίσει μοι ἔτη ζωῆς, θὰ συνεχίσω μὲ ὑπέρτερες δυνάμεις νὰ εἶμαι κοντά σας, δίπλα σας σὲ κάθε βῆμα τῆς ζωῆς σας, διότι ἡ ἀγάπη σας πρὸς τὸ πρόσωπό μου ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια συγκίνησε βαθύτατα τὴν καρδιά μου.

Θὰ προσευχόμεθα εἰς τὴν Κυρά μας. Εἰς τὴν σκέπην καὶ καταφυγὴν καὶ παρηγορίαν τῶν ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Λευκαδίων, «Κυρὰ Φανερωμένη μου, τοῦ Λευκαδίτη σκέπη, τ᾿ ἅγιο Σου χέρι δός μου γιὰ ν᾿ ἀνεβῶ στὸν βράχο Σου» κατὰ τὸν Βαλαωρίτην, νὰ σκεπάζει ὅλους ἐμᾶς καὶ τὸ ὡραῖο νησί μας τὴν Λευκάδα καὶ τὴν φιλτάτην πατρίδαν μας.

Εἰς Σὲ δεόμεθα ὁλοψύχως Θεογενῆτορ Φανερωμένη, εἰς Σὲ προστρέχομεν ἐν νυκτὶ καὶ ἡμέρᾳ, μὴ ἀποστρέψεις τὸ ἀείζωον βλέμμα σου ἀφ᾿ ἡμῶν, μήν ἀποστερήσεις ἡμᾶς ἀπὸ τὴν ζωοδότρα ἀγάπην καὶ τὴν εὐεργετικήν μέριμνάν Σου.

Ἔνδακρυς προσκαλῶ Σέ, διὰ μίαν εἰς ἔτι φοράν, Παναγία Πεφανερωμένη, ἄς στέκεσαι βακτηρία καὶ ἐπιστηριγμὸς τῆς ἡγουμενίας ἡμῶν καὶ εἰς τὸ νέον ξεκίνημα τῆς γεραρᾶς Μονῆς Σου, σκέπη καὶ κραταίωμα, ὁδηγήτρια εἰς κάθε βηματισμὸν τῆς πορείας ἡμῶν.

Προσερχόμεθα εἰς τὴν Κυρὰν καί Βασίλισσαν τοῦ Κόσμου «μὴ φέροντες οὐδὲν καὶ λαμβάνοντες τὰ πάντα», διό « καὶ ταύτῃ τὰ ἐφύμνια καὶ οἱ κρότοι καὶ ἅπαντα πρέπουσι τῇ Μητρὶ τοῦ Κυρίου καὶ ἡμῶν θεία προστάτιδι», δικαίως ἀνευφημοῦμεν εἰς Αὐτὴν καὶ ἀνακράζομεν «δόξα τῇ εἰς ἡμᾶς Ἁγνὴ θείᾳ προνοίᾳ Σου».