Το Σάββατο 9/12 έγιναν τα εγκαίνια της έκθεσης της Κινηματογραφικής Λέσχης του Ορφέα στην αίθουσα Θ. Στάμου. Η έκθεση έχει τίτλο «ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΑΦΙΣΕΣ» και είναι αφιερωμένη στην πενηντάχρονη πορεία της Κινηματογραφικής Λέσχης του Ορφέα Λευκάδος.

Η αίθουσα του Μαρκά γέμισε κινηματογραφικές αφίσες  χωρισμένες κατά δεκαετίες. Το κοινό ανταποκρίθηκε  θετικά  καθώς  μνήμες  άρχισαν να ανασύρονται από τα συρτάρια του μυαλού. Ακούγαμε γύρω μας σχόλια για το πώς είδε κάποιος μια ταινία στα κρυφά μια και ήταν ακατάλληλη, κάποια κυρία θυμήθηκε την  ταινία  που ερωτεύτηκε έναν χολιγουντιανό αστέρα, κάποιος άλλος την υπέροχη βραδιά που είχε περάσει στον ΑΠΟΛΛΩΝΑ με την παρέα του.  Σαν υποτιτλισμός στις ατέλειωτες αφίσες εξάλλου γίνονταν αναφορές σε διάφορα πολιτιστικά γεγονότα και μη που χαρακτήρισαν τις αντίστοιχες δεκαετίες. Αναρίθμητοι τίτλοι ταινιών συνδυασμένοι με γεγονότα  που συνέβησαν στη μικρή μας πόλη τα χρόνια που πέρασαν. Μεγάλες και μικρές ιστορίες σε μια μικρή πόλη, άλλες ευχάριστες άλλες οδυνηρές και τραγικές. Μια ζωή με άλλα λόγια μέσα από  τα μάτια του καθένα μας με τον τρόπο που μόνο ο καθένας ξεχωριστά και διαφορετικά μπορεί να το βιώσει.

Στα πλαίσια των εγκαινίων μάλιστα ο «Ορφέας» τίμησε την κ. Τούλα Σκληρού για την πολύχρονη προσφορά της στην Κινηματογραφική Λέσχη και στο Λαογραφικό Μουσείο.  Η κυρία Σκληρού αφού ευχαρίστησε από καρδιάς τον «Ορφέα» που της  «έδωσε το ωραίο ταξίδι…»   μίλησε για την ιστορία της  Κινηματογραφικής Λέσχης της Λευκάδας.

 

Ακολουθεί η ομιλία της κας Σκληρού:

Στις 28 Δεκεμβρίου του 1895 , στο Γκράν – Καφέ του Παρισιού , οι αδερφοί Λυμιέρ πρόβαλαν πάνω σε οθόνη τις πρώτες κινούμενες εικόνες.

Ο Λουί Λυμιέρ έδωσε στη νέα εφεύρεση το όνομα κινηματογράφος και η πρώτη εμπορική επιχείρηση πρωτότυπου θεάματος ιδρύθηκε.

Τον Φεβρουάριο του 1896 έγινε και η πρώτη δημόσια προβολή στο Λονδίνο , στην Πολυτεχνική Σχολή της οδού Ρήτζεντ.

Η καινούργια μορφή τέχνης άρχισε ήδη να δείχνει την θαυμαστή της ικανότητα να εξαπλώνεται πέρα από εθνικά σύνορα με ταχύτητα που δεν επιβραδύνθηκε ποτέ. Ο Ζώρζ Μελιέ , ένας Γάλλος – ταχυδακτυλουργός το 1897 έκτισε και το πρώτο πραγματικό στούντιο.

Το μακρύ ταξίδι του κινηματογράφου είχε ξεκινήσει και δεν άργησε να γίνει το κατεξοχήν λαϊκό θέαμα που μαγνήτιζε τις μάζες και που χρησιμοποιήθηκε , και να τις επηρεάζει από τις εκάστοτε εξουσίες.

Μέχρι το 1918 ο Ευρωπαϊκός Κινηματογράφος , εδραιώνεται σε Γαλλία , Γερμανία , Ρωσία , Αγγλία και Βρετανία . Από το 1918 – 1927 ο Αμερικάνικος βωβός , δείχνει την παρουσία του και στην συνέχεια γίνεται ομιλών μέχρι το 1937 που ακμάζει.

Την παρακμή του Χόλυγουντ διαδέχεται , τα μεταπολεμικά χρόνια , η άνθηση του Ιταλικού Νεορεαλισμού , λίγο αργότερα στην Γαλλία η Νουβέλ Βαγκ , πάντα οι Ρώσικες παραγωγές και ακολουθούν διάφορες εθνικές κινηματογραφίες από την Σκανδιναβία , Ιαπωνία , Ινδία. Σήμερα τα μεγάλα τραστ , ανταγωνίζονται ανεξάρτητες κινηματογραφίες και παραγωγές ανατολικών κρατών που σαρώνουν τα βραβεία στα ετήσια Φεστιβάλ. Και η πορεία συνεχίζεται βρίσκοντας δρόμους επιβίωσης και εξάπλωσης….και η εικόνα βασιλεύει..

Ήταν φθινόπωρο του 1970 , η παρέα δεν άργησε να δέσει.Κινηματογραφόφιλοι όλοι , παρόντες και στις τρείς πρεμιέρες του Πάνθεον και του Απόλλωνα , αλλά δεν μας αρκούσε αυτό. Αναζητούσαμε πιο ποιοτικό σινεμά , με κοινωνικό προβληματισμό και αναζητήσεις. Διψούσαμε να απολαύσουμε ταινίες των μεγάλων δημιουργών , των βραβείων και των όσκαρ. Ο Δήμος , ο Νώντας , η Άννα , ο Σπυρος , ο Γιώργος , ο Τάκης , ο Λευτέρης , η Τούλα.

Ο Δήμος μας έφερε τα φώτα του από την Αθήνα που παρακολουθούσε τις προβολές της Ταινιοθήκης της Ελλάδας που διεύθυνε η Αγλαΐα Μητροπούλου και ….οι συναντήσεις άρχισαν για την επιλογή των ταινιών.Δεν άργησε να συμπληρωθεί το πρόγραμμα , αμέσως τυπώθηκε σε πολύγραφο , και τα πάντα ήταν έτοιμα για την πρώτη προβολή.

Ο Σπύρος , κατέφθασε από το ΚΤΕΛ με την ταινία στην σκάρα του ποδηλάτου , θριαμβευτής. Ήταν η περιπέτεια του Αντονιόνι….

Οι προβολές , γίνονταν στον Απόλλωνα , κάθε Κυριακή στις 11 το πρωί με ενοίκιο.Υπήρχε η κάρτα – μέλους ετήσιων προβολών , αλλά ίσχυε και το εισιτήριο εισόδου για τα μη μέλη.

Οι Λευκαδίτες , υποδέχτηκαν τη Λέσχη με αθρόα προσέλευση (κινηματογραφόφιλοι γαρ).Η αναμονή της Κυριακάτικης προβολής , μέσα στα μαγικά σκοτάδια της αίθουσας , γίνονταν εμμονή για την δίωρη απόλαυση της εικόνας και των μηνυμάτων…και τα άπειρα μέτρα του σελλιλόιντ ξεδιπλώνονταν πάνω στο πανί του Απόλλωνα…

Οι ταινίες , τα πρώτα χρόνια που λειτουργούσαμε σαν παράρτημα της Ταινιοθήκης , προέρχονταν από τις συλλογές του θησαυρού της ταινιοθήκης και μας κάλυψαν για αρκετά χρόνια.

Απολαύσαμε τότε όλα τα αριστουργήματα του παγκόσμιου Κινηματογράφου από τα πρώτα βήματά του , από τον βωβό Τσάπλιν , Αϊζενστάιν κλπ , και στην συνέχεια τις δημιουργίες του προπολεμικού ομιλούντος.

Γίναμε κοινωνοί του Ιταλικού Νεορεαλισμού και των δημιουργιών των ιερών τεράτων ,Ντε Σίκα , Ροσσελίνι , Βισκόντι.Απολαύσαμε την πληθωρικότητα και την προβληματική του Φελλίνι. Τα αινιγματικά ερωτήματα της μεταπολεμικής Ιταλίας του Αντονιόνι. Το κίνημα της Νουβέλ Βαγκ στο Παρίσι, τους Γκοντάρ , Τρυφώ ,  Ρομέρ , Σαμπρόλ κλπ. Τον κατακερματισμό των ψυχών και τις αντισυμβατικές επιρροές των ηρώων των Μπέργκμαν , Ντράγερ… Μας εκπλήσσουν οι μεγάλοι δημιουργοί που με μαεστρία ερευνούν την αγία καθημερινότητα των απλών ανθρώπων και φέρνουν στην επιφάνεια αιώνιες αλήθειες που βασανίζουν ψυχές και σώματα. Και πάντα ο διεθνής κινηματογράφος ποιότητας , ασχολείται με τα σύγχρονα κοινωνικά κινήματα ,το μεγάλο προσφυγικό θέμα με όλες τις προεκτάσεις του , την οικονομική κρίση.

Τα σχόλια του κοινού ήταν επαινετικά και συνάμα έβγαιναν από σκεφτικά πρόσωπα και βλέμματα..γεμάτα απορίες. Η έμμεση κινηματογραφική παιδεία μετά την θέαση τέτοιων φιλμ , άρχισε να ρίχνει τον σπόρο της και «ανεπαισθήτως» όπως μας  λέει ο ποιητής , ένα καθαρά σινεφίλ κοινό άρχισε να δημιουργείται.

Μετά την μεταπολίτευση , προς το τέλος της δεκαετίας του 70 , οι προβολές έγιναν βραδινές. Στην αρχή το Σάββατο βράδυ και αργότερα καθιερώθηκαν κάθε Τρίτη που κρατούν μέχρι σήμερα.

Το 1982 , η Λέσχη που λειτουργούσαμε σαν παράρτημα της Ταινιοθήκης της Ελλάδας , προσαρτήθηκε στα τμήματα του Ορφέα , σαν νέο τμήμα.Η νομική κάλυψη από έναν όμιλο με κοινή πολιτιστική δράση ήταν απαραίτητη για την πορεία της Λέσχης για να γίνει μέλος της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας , της ΟΚΛΕ , αλλά και ο Όμιλος επέκτεινε τις δραστηριότητες του και σε έναν επιπλέον τομέα πολιτισμού.

Στην 47χρονη , μέχρι τώρα λειτουργία της Λέσχης (από το 1970) προβλήθηκαν 400 και πλέον ταινίες.Ευρωπαικές ως επί το πλείστον , ανατολικών , ασιατικών κινηματογραφιών , του Ανεξάρτητου Αμερικάνικου Κινηματογράφου και ετήσια αφιερώματα στον Ελληνικό Κινηματογράφο. Κάθε χρόνο το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας , ταξιδεύει και κάνει σταθμό στην Λευκάδα.

Σταθμός στην λειτουργία της Λέσχης , ήταν το 19ο Συνέδριο Κινηματογραφικών Λεσχών στην Λευκάδα (3-5 Ιουνίου 2005). Έγινε με χορηγία της ΟΚΛΕ και της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Λευκάδας. Το θέμα του Συνεδρίου , δόθηκε από εμάς και ήταν: «Κινηματογράφος και Οικολογία» με συμμετοχή εξεχόντων σκηνοθετών , κριτικών και επιστημόνων.

Πολλοί και οι Έλληνες σκηνοθέτες που παρουσίασαν τις ταινίες τους και συζήτησαν με το Λευκαδίτικο κοινό. Καθώς και έγκριτοι κριτικοί , σχολίασαν ξένες δημιουργίες , όπως οι Γ. Μπράμος , Γ. Τζιώτζος , Ιωσήφ Πρωιμάκης Νώντας Μανωλίτσης , Γιάννης Έξαρχος , Ζήνων Παναγιωτίδης. Η Κατερίνα Ευαγγελάκου , ο Ευθύμης Χατζής , ο Σωτήρης Γκορίτσας , ο Βασίλης Δούβλης , ο Γιάννης Σολδάτος , ο Στέλιος Χαραλαμπόπουλος , ο Δημήτρης Αθανίτης και ο αείμνηστός Θόδωρος Αγγελόπουλος , δικός μας άνθρωπος , μια και γύρισε σκηνές από τον «Θίασο» και «Μεγαλέξανδρο» , στην Λευκάδα και εμπνεύστηκε τον «Μελισσοκόμο» από τον μελισσοκόμο Σπύρο Σταματέλο που έγινε και φίλος του.

Με εισήγηση της Λέσχης προς τον Δήμο Λευκάδας , ανακηρύχτηκε ο Θ. Αγγελόπουλος επίτιμος δημότης Λευκάδας τον Μάρτιο του 2010 . Μια μεγάλη τιμή για τον τόπο μας. Τότε προβάλαμε την τελευταία του ταινία την «Σκόνη του χρόνου» και συζητήσαμε με το κοινό…Μάλιστα ευφυολογώντας  μας δήλωσε ότι μέχρι τέλους θα ….σκηνοθετεί.

Είχαν προηγηθεί άλλες δύο ταινίες του:  η «Αναπαράσταση» και ο «Μεγαλέξανδρος» που τις προβάλαμε παρουσία του και συζητήσαμε μαζί του.

Επίσης εκδήλωση μνήμης στον Θεόδωρο Αγγελόπουλο επιμελημένη από τον Γ. Φαλκώνη.

Σε νεώτερες εκδηλώσεις περιλαμβάνεται και η προβολή του ντοκιμαντέρ της Ελεονόρας Φιώρου για το οροπέδιο της Εγκλουβής και την καλλιέργεια της φακής.

Μία αλλιώτικη νότα , κοσμική είναι και τα ετήσια τσάγια. Ξεκίνησαν σαν μία ευκαιρία για εξεύρεση οικονομικών πόρων , και άρεσαν στο κοινό της πόλης. Στην αρχή ήταν το «Τσάι και Σινεμά» στο «Νήρικος». Τα τεία ήταν προσφορά της Άννας και το Σινεμά το αναλάμβανε ο Γιώργος , προβάλλοντας ντοκιμαντέρ από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Αργότερα έγινε «Τσάι και Συμπάθεια» με την συνοδεία αισθαντικής ζωντανής μουσικής και τα βουτήματα είναι πάντα των κυριών.

Πάντοτε υπήρχε η ομάδα επιλογής των ετήσιων προβολών και η παρακολούθηση των νέων ταινιών που προβάλλονταν στους κινηματογράφους της Αθήνας. Η αξιολόγηση πάντοτε στηρίζονταν και στηρίζεται στις κριτικές του Αθηναϊκού τύπου και στις προτάσεις θεατών για ταινίες που αυτοί είχαν δει και εκτιμήσει.

Μεγάλο βοήθημα είναι και το ετήσιο αλμανάκ , με όλη την παραγωγή κάθε προηγούμενης περιόδου , με τις κριτικές και αξιολογήσεις όλων των μελών της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου.

Συγχρόνως , υπήρχε και εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή , κάθε Τρίτη , πριν την βραδινή προβολή , για την ταινία με κριτικές και σχόλια. Αυτό γίνονταν βέβαια όσο εξέπεμπε ο σταθμός του Ορφέα.

Αξιοσημείωτα συμβάντα στο Σινεφίλ Σύμπαν των Λεσχών είναι και τα ετήσια Συνέδρια της ΟΚΛΕ , που γίνονται σε διαφορετικές πόλεις από τις εκάστοτε τοπικές Λέσχες. Όλοι οι συνωμότες απολαμβάνουμε τις ομιλίες διασήμων σκηνοθετών , συγγραφέων , επιστημόνων και η επαφή μεταξύ μας , με τα κοινά προβλήματα και ζητούμενα , μας δίνει δύναμη για συνέχεια…

Στην 47χρονη , μέχρι σήμερα λειτουργία της Λέσχης , είμαστε υπερήφανοι που δημιουργήσαμε ένα σινεφίλ κοινό που έμαθε να «διαβάζει» και να διαλέγει τα φιλμ. Οι ταινίες της Λέσχης , δεν ήταν και δεν είναι ο κινηματογράφος μίας δίωρης απόλαυσης και ευχαρίστησης. Είναι ένας πνευματικός ερεθισμός στην σκέψη για κατανόηση σύγχρονου κοινωνικού προβληματισμού, αισθητικής καλλιέργειας και συναισθηματικής αγωγής.

Νομίζουμε ότι σαν Κινηματογραφική Λέσχη του Ορφέα , προσφέρουμε στην παιδεία και τον πολιτισμό του τόπου μας.

Μετά την τραγική απώλεια του Απόλλωνα , επαναλαμβάνουμε πάλι το αίτημά μας.

Η Λευκάδα να ξαναποκτήσει τον Κινηματογράφο της ,  τον Απόλλωνα

Ευχαριστούμε για την προσωρινή στέγασή μας το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Λευκάδας και οψόμεθα…

Ευχαριστούμε

Μπορείτε τώρα να απολαύσετε την έκθεση: «Μία πόλη αφίσες 5 δεκαετίες Κινηματογραφική Λέσχη». Είναι ένα μέρος από την μεγάλη συλλογή της σχεδόν πεντηκονταετίας μας.

Θα ακολουθήσει η προβολή της ταινίας του Τσάρλυ Τσάπλιν «Χρυσοθήρας» , είναι η ταινία που πρωτοπρόβαλε ο Απόλλωνας το 1928 σε βωβή βερσιόν με συνοδεία ορχήστρας.