Μια βόλτα κάναμε σε ένα από τα μεγαλύτερα και πιο εντυπωσιακά αξιοθέατα φυσικής ομορφιάς στο νησί μας, στο ακρωτήρι Λευκάτας.

Εκεί όπου κατά την αρχαιότητα υπήρχε ιερό του Απόλλωνα και ονομαζόταν Λευκάς πέτρα ή Λευκάς άκρα. Πραγματικά ένα πολύ εντυπωσιακό και επιβλητικό τοπίο που προξενεί και σήμερα ακόμη δέος, ένα φυσικό ενεργειακό κέντρο με θέα στο απέραντο γαλάζιο στο Ιόνιο πέλαγος.

Στο ακρωτήριο Λευκάτας υπάρχουν τα ερείπια του ναού του Απόλλωνα, που ανασκάφτηκαν από τον Ντέρπφελντ, όμως τόσο η αρχαιολογική έρευνα όσο και η ανάδειξη των αρχαίων ήταν ανύπαρκτη, αν και κάποια ευρήματα μπορεί να δει κανείς σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο του νησιού.

Σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στα πίσω χωριά, την καθαριότητα και την γενικότερη εικόνα που παρουσιάζει το νησί μας, θα επανέρθουμε σύντομα σε νέο ρεπορτάζ. Όλα δείχνουν όμως πως η Δημοτική Αρχή θα αργήσει ακόμα να βάλει μια επί της ουσίας τάξη και όχι επιφανειακά όπως συνηθίζεται…

Στην συνέχεια επισκεφτήκαμε το παλιό μοναστήρι του Αγίου Νικολάου που αποτελεί τόπο προσκυνήματος για όλη τη νότια Λευκάδα και όχι μόνο. Το μοναστήρι χτίσθηκε ίσως λίγο μετά το πέρασμα του λειψάνου του Αγίου Νικολάου και από τη Λευκάδα (1087), καθώς το μετέφεραν οι Σταυροφόροι από τα Μύρα της Μ. Ασίας προς το Μπάρι της Ιταλίας. Ιστορικές πληροφορίες υπάρχουν  για την ανακαίνισή του τον 17ο αι. από τον πρώην Επίσκοπο Παραμυθίας Κλήμη. Αργότερα περιήλθε σε οικογένειες του γειτονικού χωριού Αθάνι, οι οποίες αφιέρωσαν στη Μονή αρκετά κτήματα. Τη διοίκηση της Μονής είχαν οι οικογένειες των κτητόρων.

Πολλές φορές η, δυσπρόσιτη παλαιότερα, Μονή του Αγίου Νικολάου χρησιμοποιήθηκε ως τόπος εξορίας κληρικών. Προσέφερε σπουδαία πνευματική και υλική στήριξη στους κατοίκους της γύρω περιοχής στα χρόνια της ξενικής κατοχής και αργότερα. Στα τέλη του 19ου αι. πραγματοποιήθηκαν σημαντικές ανακαινιστικές εργασίες με την επιστασία του δραστήριου ηγουμένου της Μονής, ιερομονάχου Παγκρατίου Κατωπόδη. Σήμερα θεωρείται γυναικεία μονή εν ενεργεία.

Στο καθολικό της Μονής σώζεται σχεδόν ανέπαφο το καταπληκτικό τέμπλο, έργο του Ανδρέα Μπέτζου (1799). Επίσης, στη Μονή ανήκει η μοναδικής τέχνης εικόνα του Αγ. Νικολάου (1699), διά χειρός Δημητρίου Φώσκαρη. Έξω από το μοναστήρι σώζεται παλιό αλώνι και πέτρινες κυψέλες για μελίσσια, που αφθονούν στην περιοχή, χάρη στο άφθονο θυμάρι που φυτρώνει γύρω. Πανηγυρίζει κάθε χρόνο στις 10 Μαΐου, εις ανάμνησιν της «παρόδου» (μετακομιδή) του ι. λειψάνου του Αγ. Νικολάου.

Πληροφορίες: imli.gr