Σας παρουσιάζουμε, την Gabriela Catrol, μεξικάνα ηθοποιό, που πρωταγωνιστεί στην ταινία «Ατέρμονη Θλίψη» του Jorge Perez Solano, που κέρδισε φέτος το μεγάλο Βραβείο του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τον Χρυσό Αλέξανδρο. Η συνέντευξη έγινε μέσω Skype.

Καλημέρα Gabriela, χαίρομαι πραγματικά που δέχτηκες να μας δώσεις συτή τη συνέντευξη από το μακρινό Μεξικό.

Τώρα λόγω της τεχνολογίας τίποτε δεν είναι μακριά…

Πρωταγωνιστείς στην Μεξικάνικη ταινία «Latrisia», που τιμήθηκε φέτος στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το Χρυσό Αλέξανδρο. Μια και δεν έχομε δει ακόμη την ταινία, μπορείς να μας πεις λίγα λόγια για την πλοκή της;

Γιατί όχι; Latrisia (η ατέρμονη θλίψη όπως μεταφράζεται στα Ελληνικά), μιλάει για τη ζωή δυο γυναικών της Cheba και της Ángeles Miguel που μένουν έγγειες από τον ίδιο άντρα, τον Silvestre. Η πρώτη γυναίκα η Cheba είναι ήδη παντρεμένη με έναν άλλο άντρα που ζει στην Αμερική, ενώ η δεύτερη γυναίκα η Ángeles Miguel είναι η θετή κόρη του Silvestre.

Και η ατέρμονη θλίψη, σε τι ακριβώς αναφέρεται:

H κατάσταση – ατέρμονη θλίψη – απεικονίζει ακριβώς την ανέλπιδη ζωή των δυο γυναικών που αναλώνεται στην καθημερινότητα και στις ψεύτικες ελπίδες. Οι πρωταγωνιστές στο φιλμ αυτό δεν βλέπουν να υπάρχει κάποια έξοδος στα προσωπικά προβλήματα τους και στη φτώχια τους αλλά ούτε καν φαντάζονται ότι η ζωή τους θα μπορούσε να είναι διαφορετική.

Ο σκηνοθέτης δηλαδή βλέπει τα πράγματα από μια γυναικεία πλευρά και συγχρόνως αγγίζει και το οικονομικό πρόβλημα που μας φαίνεται πολύ οικείο και σε μας στην Ελλάδα:

Ναι βέβαια, το φίλμ μιλάει για το ρόλο των γυναικών σε ένα κατεξοχήν αντρικό περιβάλλον. Παρουσιάζει ένα μέρος του Μεξικού όπου ακόμη υπάρχει και σήμερα όπου ο ρόλος των γυναικών είναι αποκλειστικά αναπαραγωγικός. Ζούνε δηλαδή για να κάνουν παιδιά…

Πίστεψε με ότι τέτοιες περιοχές υπάρχουν και στην Ελλάδα, και όσον αφορά το άλλο σκέλος, το οικονομικά:

Για να είμαι ειλικρινής πιστεύω ότι και και η Ελλάδα και το Μεξικό ζούνε παρόμοια πολιτική και οικονομική κατάσταση. Στο Μεξικό η ζωή είναι πολύ δύσκολη και το φιλμ παρουσιάζει αυτή την πτυχή, το αίσθημα δηλαδή αυτό της ατέρμονης θλίψης που καταλύει τους ανθρώπους, όχι μόνο στο Μεξικό, αλλά και σε όλο τον κόσμο, απλά δηλαδή να συνεχίζεις μια ζωή χωρίς όμως να την ζεις και χωρίς να αντιδράς σε τίποτε.

Προφανώς και το γύρισμα της ταινίας δεν θα ήταν κάτι εύκολο, γυρίστηκε σε μια έρημο του Μεξικού αν δεν κάνω λάθος:

Σίγουρα το γύρισμα δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Γυρίστηκε σε μια όμορφη πόλη στη έρημο, γεμάτη κάκτους που λέγεται Zapotitlan Salinas και βρίσκεται στην πολιτεία της Puebla. Ήταν κάποιες πολύ δύσκολες τοποθεσίες για τα γυρίσματα γιατί ο μόνος τρόπος να πας σε αυτή την περιοχή είναι με μικρά λεωφορεία, δεν χωρούσαν όμως να περάσουν και τα camper με τις τουαλέτες και τα καμαρίνια για τους ηθοποιούς. Προσευχόμασταν να μη μας τύχει τίποτε σε εκείνη την ερημιά μια και δεν υπήρχε καμιά προστασία, εμείς και ο ανοιχτός ορίζοντας. Ήταν σημαντική εμπειρία και για να είμαι ειλικρινής γνωρίσαμε ένα Μεξικό που λίγοι Μεξικάνοι γνωρίζουν.

Ποια ήταν η σχέση σου με το σκηνοθέτη τον Jorge Perez Solano και τους άλλους ηθοποιούς:

Παίζω την Ángeles Miguel, μια 16-χρονη που είναι έγγειος με τον πατριό της. Διαβάσαμε το σενάριο πολλές φορές και αναλύσαμε τον κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά μαζί με το σκηνοθέτη. Επίσης μας έδωσε τη βιογραφία του κάθε χαρακτήρα και αφού την επεξεργαστήκαμε διεξοδικά αρχίσαμε να παίζουμε τους ρόλους. Η διαδικασία αυτή ήταν ενδιαφέρουσα και εποικοδομητική. Η συνεργασία μου επίσης με τους άλλους ηθοποιούς ήταν εξαιρετική καθώς κάποιο από αυτούς ήταν πολύ έμπειροι και ήδη διάσημοι στο Μεξικό.

Ας φύγουμε τώρα από το Μεξικό και ας προσγειωθούμε Ελλάδα, Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τι ένιωσες όταν έμαθες ότι η ταινία τιμήθηκε με το μεγάλο βραβείο:

Έκλαιγα από τη χαρά μου, δεν μπορούσα να το πιστέψω, ήταν μεγάλη τιμή και χαίρομαι που είμαι μέρος αυτής της ταινίας!

Gabriela σε ευχαριστούμε πολύ και πιστεύω ότι σε λίγο καιρό θα δούμε την ταινία και εμείς στη Λευκάδα!

Γεια σας και ευχαριστώ πολύ το LEFKADAWEB για την τιμή που μου έκανε!